Cukierek czy pastylka? Czujecie miętę?

Jakie lubicie najbardziej?

Krówki?

Kukułki?

Kasztanki?

A może Michałki?

Cukierki.

Słodka rozkosz owinięta sreberkiem.

Małe radości w kolorowych papierkach.

Dziecinnie proste lekarstwo na smutki.

W dziecięcym świecie nie ma kompromisów. Jest słodko, jest gorzko, i nic pośrodku.

W moim świecie jest gorzko, jest słodko, i ... jest miętowo.

Nie pamiętam kiedy pierwszy raz poczułam miętę. Może wtedy, gdy dziecięca bezkompromisowość zaczęła ustępować rozpierającej ciekawości nowych smaków...?
Jestem niemal pewna, że moja miłość do mięty zaczęła się od cukierków. Pamiętacie kruche miętowe dropsy? Białe, pudrowe, złożone w rulon owinięty zielonym pergaminem. Uwielbiałam je, podobnie jak moja Babcia. W kieszeni fartucha zawsze potrafiła wyczarować jednego, a potem podać mi dokładnie wtedy, gdy go najbardziej potrzebowałam. Wiedziała dobrze, jak zaleczyć dziecięce smuteczki.

Ale był Ktoś jeszcze. Ten Ktoś wiedział, że smutki przytrafiają się też dorosłym. Są większe i często nie da się ich przepędzić dropsem z babcinego fartucha. Ten tajemniczy Ktoś zamienił dropsy w rozpływające się w ustach miętowe pastylki. Oblał je czekoladą. A na koniec owinął w śliczne zielone sreberko. Słodkie, gorzkie, miętowe. Idealne! 

Dziękuję Ci Tajemniczy Cukierniku!

Pastylki miętowe od lat zajmują czołowe miejsce w moim cukierkowym rankingu. Ich pozycja jest niezagrożona. Zdarzają się czasowe rotacje między krówkami (wyłącznie kruchymi w środku, zawiniętymi w papierek z dużym kwiatkiem) a Michałkami, ale miętowe nie mają godnego konkurenta. 

Żałuję jedynie, że dziś kupując je na wagę prawie nikt nie pakuje ich już w szarobure papierowe torebki. Foliowe woreczki nie mają klasy. Obnażają wszystko i od razu widać ile cukierków zostało. A ja wolę nie wiedzieć, wolę niespodziewanie ucieszyć się jednym z ostatnich na dnie torebki, tylko czekającym, aż znajdą go złaknione palce.

Odkąd nie mogę już liczyć na czary z babcinego fartucha, sama szukam sposobu, by zaleczyć smutki. Po raz kolejny przekonuję się, że nie trzeba wiele, że im prościej, tym lepiej. Znajduję dziecinnie proste lekarstwo - cukierek. Miętowa pastylka w czekoladzie. Okrągła, płaska, cudownie rześka. 
I słodka i gorzka. 
I naprawdę działa! 
I mogę zrobić ją sama w domu! 
Mieszam , chłodzę, oblewam, wycinam papierki, zawijam w sreberka. I coraz bardziej się uśmiecham.

Cudownie czekoladowo-miętowa terapia. Może i Wam kiedyś pomoże? Oczywiście, jeśli podobnie jak ja czujecie miętę;)
Smutki nie są warunkiem koniecznym, wręcz przeciwnie! Najlepiej przygotować pastylki zawczasu i zajadać się nimi profilaktycznie! Gwarantuję, że działają!

Uwaga! Przed sięgnięciem po kolejną pastylkę nie wolno myśleć o kaloriach! Należy pamiętać, że zapach mięty używany jest w aromaterapii do oczyszczania myśli, wspomagania koncentracji i łagodzenia stresu, zatem częstowanie się kolejnymi pastylkami trzeba uznać za wielce wskazane.

A, i jeszcze jedno! Wiecie, że Homer pisał o robotnikach, którzy przed wizytą gości nacierali stoły miętą, będącą wówczas symbolem serdeczności? Zamiast nacierania stołu, zróbcie miętowe pastylki, rozsypcie na stole i zaproście gości. Spotkanie  uda się śpiewająco - muzykalni benedyktyni używali mięty wierząc, że nadaje ona głosowi czystość i słodycz brzmienia:) I jestem pewna, że mieli rację!

PASTYLKI MIĘTOWE W CZEKOLADZIE

/na ok.50 sztuk/

400 g cukru pudru, przesianego
1 łyżka soku z cytryny
1 białko
1/2 łyżeczki ekstraktu miętowego (zastąpiłam go ok. 3 łyżkami likieru miętowego)
200 g dobrej jakości gorzkiej czekolady (użyłam gorzkiej czekolady z miętą)

W misce ubijać białko z sokiem z cytryny do momentu aż zacznie się tworzyć piana. Dodać ekstrakt miętowy (użyłam likieru miętowego) oraz przesiany wcześniej cukier puder. Dokładnie wymieszać. Gdy powstanie dość gęsta jednolita masa, przełożyć na obsypany cukrem pudrem blat i delikatnie zagnieść. Następnie rozwałkować na grubość ok. 3 mm. Ja wałkowałam przez folię kuchenną, dzięki temu masa nie kleiła się do wałka i nie musiałam podsypywać jej cukrem, przez co nie była zbyt twarda.

Oryginalny przepis sugeruje na tym etapie formowanie pastylek, a później pozostawienie ich do obsuszenia, ja jednak zrobiłam inaczej. Rozwałkowaną masę przełożyłam na dużą tacę i włożyłam do zamrażalki na ok. 50 minut. Po wyjęciu masa była wystarczająco zwarta, by zacząć z niej wycinać pastylki. 

Użyłam okrągłej foremki o średnicy ok. 2 cm. Pod koniec masa zaczęła się lekko lepić, więc tacę z pastylkami ponownie włożyłam do zamrażarki, a w tym czasie przygotowałam polewę. Czekoladę stopiłam w kąpieli wodnej i lekko przestudziłam. Schłodzone pastylki zanurzałam w stopionej czekoladzie i odstawiałam do zastygnięcia na folii aluminiowej. 

Choć moim pastylkom wyglądem daleko do tych oryginalnych, to zapewniam Was, że smakują jak sklepowe (a może i lepiej?). W końcu liczy się wnętrze, prawda? Pod cieniutką warstwą chrupkiej czekolady kryje się cudownie rozpływająca w ustach miętowa rozkosz! Częstujcie się! 

Kochani! W konkursie na Blog Roku 2010 rozpoczął się etap głosowania. 

Jeśli chcielibyście oddać głos na mój blog, 

możecie wysłać SMS o treści H00485 (H ZERO ZERO 485) na numer 7122.

Koszt SMS, to 1,23 zł brutto.

 Dziękuję:)  
Wyłącznie Wasze SMS-y decydują o przejściu bloga do kolejnego etapu konkursu.
Głosowanie trwa do 20 stycznia do godz. 12.00.
Cały dochód z SMS-ów przeznaczony jest  na cele charytatywne i zostanie przekazany na pokrycie kosztów turnusów rehabilitacyjnych dla osób niepełnosprawnych.

* przepis pochodzi z tej strony (klik)