Bezowo mi. I kawowo. Słodycz na upały. I kolejne powroty.

Każdy dzień rozpoczynam filiżanką kawy. Mocnej, białej, bez cukru. Jestem od niej uzależniona. To takie aromatyczne i pobudzające uzależnienie. W. opanował sztukę zaparzania kawy do perfekcji, więc dodatkowo delektuję się tym, że ktoś robi tą kawę specjalnie dla mnie i tak jak lubię. W ciągu dnia ilość wypitych filiżanek piętrzy się dość wysoko, ale ja kawowych smaków nigdy nie mam dosyć. Latem cudownie rześką, ale wciąż kofeinową alternatywą jest dla mnie kawa mrożona. A w upały kolejną filiżankę kawy chętnie, bardzo chętnie wymieniam na porcję lodów kawowych. Smak tych lodów pamiętam z dzieciństwa. Do Babci jeździliśmy pociągiem. Po wyjeździe z tunelu pociąg zatrzymywał się na nieczynnej już dziś stacji. Polna dróżka, jaka prowadziła do domu już dawno zarosła wysokimi trawami. Pociąg już się tam nie zatrzymuje....

Siadałam w salonie Babci i udając wielką pianistkę doprowadzałam z pewnością wszystkich wokół do stanu wysoko podwyższonej irytacji. A Babcia w tym czasie zawsze kręciła lody. Pyszne, kremowe, domowe. I właśnie kawowe. Spóźniłam się z prośbą o przepis i pytaniem dlaczego akurat wybierała ten smak. To zawsze już będzie tajemnicą Babci. Przez lata próbowałam odtworzyć babcine lody kawowe, ale dopiero niedawno się udało. Nawet trudno mi opisać jak wielką przyjemnością było ich zjadanie. Już pierwsza łyżeczka przeniosła mnie z powrotem do zawsze chłodnego latem salonu, starych mebli i biblioteczki Babci. Gdzieś w oddali pojawiły się dźwięki fortepianu i choć babciny dom od dawna ma nowych mieszkańców, ja mogłam znowu zobaczyć go takim, jakim był przed wielu laty. 

Przepis na lody kawowe wypatrzyłam u Cudowianki, która opublikowała go w Dniu Taty. A mój Tato uwielbia bezy. Kiedy tylko mogę, piekę dla niego stosy bezików i wiem, że sprawiam mu tym wielką przyjemność. Dlaczego? Bo jedno z jego najsłodszych wspomnień z dzieciństwa to jego Mama,  moja Babcia, częstująca go domowymi bezikami. Jeśli połączę bezy i lody kawowe, razem z Tatą będziemy mogli wyruszyć w słodką krainę wspomnień.

Cudawiance dziękuję za bezcenny dla mnie przepis.

Ten post dedykuję mojemu Tacie! 

BEZOWE GNIAZDKA

/na ok. 30 gniazdek/

225 g cukru, najlepiej drobnego do wypieków

4 białka 

Białka ubić na sztywno, w trakcie ubijania stopniowo dodawać cukier. Ubijać do momentu aż piana będzie sztywna i lśniąca, a cukier się rozpuści.

Piekarnik rozgrzać do temperatury 150 stopni. Dwie blachy wyłożyć papierem do pieczenia. Ubitą masę białkową przełożyć do szprycy z grubą końcówką i wyciskać nią okrągłe spody o średnicy ok. 4 cm. Grubość masy bezowej na spody nie powinna być zbyt  duża, maksymalnie 3-4 mm, gdyż w trakcie pieczenia bezy urosną. 

Następnie wokół krawędzi każdego spodu wycisnąć masę bezową tworzącą brzegi koszyczka - wystarczy jeden poziom, jeśli chcecie wyższe koszyczki, trzeba wycisnąć dwa poziomy.

Włożyć do piekarnika i piec ok. 50-60 minut. Następnie wyłączyć piekarnik i suszyć przy leciutko uchylonych drzwiach piekarnika do momentu, aż zupełnie wystygnie. Bezy są idealnie bezowe - z wierzchu chrupiące, a w środku delikatnie ciągnące. 

LODY KAWOWE

/cytuję za Cudawianką/ 

1 puszka mleka skondensowanego słodzonego
150ml mleka
300ml śmietanki kremówki
4 łyżki likieru kawowego (nie dodałam)
4 łyżeczki ulubionej kawy rozpuszczalnej

Kawę wymieszać z likierem tak, żeby nie było grudek. Ja nie miałam likieru, więc kawę rozpuściłam w 4 łyżkach wrzątku. Wszystkie składniki dokładnie połączyć i przełożyć do maszynki do lodów. Dalej postępować zgodnie z instrukcją producenta.  

Lody są niezwykle kremowe, cudowne. Dla mnie dodatkową zaleta jest fakt, iż robi się je bez użycia jajek. Polecam bardzo!

Gotowe lody nakładać na koszyczki bezowe. Cudowny, lekki, kawowy deser. Smakował wszystkim, nawet osobom nie pijącym kawy!