Ta ostatnia niedziela. Maliny i tango.

Już dawno je pożegnaliśmy. Teraz schowane jest w pamięci, ułożone we wspomnieniach i zamknięte w słoiczkach.

Lato.

Mam tyle po nim pamiątek. W albumie, na półkach w spiżarni i tam, gdzie przetrwa najdłużej, w sercu.

Jedną z najbardziej malowniczych chwil jakie w nim schowałam jest kilka minut zatrzymanych w kadrze pamięci pewnego sierpniowego popołudnia. Spędziliśmy je z moją przyjaciółką nad Jeziorem Czorsztyńskim. W ostatnim dniu wybraliśmy się na późny obiad do pensjonatu położonego w skansenie turystycznym. To piękne i niezwykłe miejsce. Opuszczone domy zawsze budzą moją ciekawość. Myślę o tym, kto w nich mieszkał, czy był szczęśliwy, jakie historie unoszą się nadal wokół.

Jednym z niewielu tętniących życiem miejsc była restauracja w pensjonacie Sperling - okazały drewniany budynek z pięknymi zdobieniami i dużym balkonem, na którym wystawione były stoliki. Zauroczył mnie skrzypieniem podłóg, piękną muzyką, jaka go wypełniała i cudownym widokiem na jezioro, jaki roztaczał się z balkonu, na którym siedzieliśmy. Pośród rozmów, śmiechu i degustowania potraw to właśnie ten widok nagle rzucił na nas czar, który trwa do dziś. 

Spalone słońcem trawy, karmel lśniącej tafli jeziora, ciepłe powietrze splątane z promieniami odchodzącego słońca i lekkie pyłki dmuchawców unoszące się beztrosko, bez pośpiechu. Świat w kolorze sepii. Spokój, jakiego chyba nigdy wcześniej tak pięknie nie doświadczyłam. Zastygliśmy razem z nim, każdy z nas czuł, że to wyjątkowe i niepowtarzalne chwile. 

Uwielbiam to wspomnienie. Często do niego wracam, gdy szukam spokoju i wyciszenia. Atmosfera tych kilku chwil bardzo przypomina mi niezwykły klimat jednego z moich ulubionych filmów. Spalonych słońcem N. Michałkowa oglądałam już wiele razy. Za każdym razem niezmiennie mnie zachwyca. 

Dziś chcąc napisać o deserze, jaki jedliśmy w jedną z ostatnich niedzieli  kalendarzowego lata, przypomniała mi się piosenka Mieczysława Fogga Ta ostatnia niedziela. Odkryłam, że jej rosyjska wersja jest motywem przewodnim filmu Spaleni słońcem. Uwielbiam te cudowne sploty okoliczności.

Słucham teraz nowej wersji pięknego tanga Fogga, w myślach tęsknię za tym spalonym słońcem powietrzem, a Wam zostawiam ostatnie maliny, z tej ostatniej letniej niedzieli. I piosenkę, na koniec. 

DESER BEZOWY Z CZEKOLADOWYM GANACHE, BITĄ ŚMIETANĄ I MALINAMI

Na blaty bezowe

3 białka

175 g cukru

1 łyżka mąki kukurydzianej

25 startej czekolady deserowej

Piekarnik rozgrzać do temperatury 140 stopni. Na papierze do pieczenia wyrysować ołówkiem trzy prostokąty o wymiarach 10x25cm (musicie wykorzystać 2 blachy do pieczenia). W dużej suchej misce ubić białka ze szczyptą soli. W trakcie ubijania stopniowo dosypywać cukier, a pod koniec mąkę ziemniaczaną. Masa ma być sztywna i lśniąca. Dodać startą czekoladą i ostrożnie wymieszać z pianą. 

Masę przełożyć do szprycy lub woreczka do dekorowania z końcówką o średnicy ok. 1 cm. Wyciskać "paluszki" na wyznaczonych wcześniej prostokątach. Wstawić do piekarnika i piec przez 1,5 h. W połowie pieczenia można zmienić położenie blach, by bezy równo się upiekły. Wyłączyć piekarnik i pozostawić bezy do wysuszenia, aż piekarnik całkowicie ostygnie - nie otwierać drzwi piekarnika. 

Na czekoladowy ganache 

175 g czekolady (użyłam pół na pół gorzkiej i mlecznej)

250 g śmietany kremówki

W czasie gdy bezy kończą się suszyć przygotować ganache. Czekoladę wraz z kremówką podgrzewać w naczyniu  ustawionym nad parującym wrzątkiem aż do rozpuszczenia czekolady. Wymieszać dokładnie, aż masa będzie gęsta i lśniąca. Lekko przestudzić, a następnie rozsmarować na dwóch upieczonych blatach bezowych. 

oraz 

200 g śmietany kremówki ubitej

ok. 350 g malin do przybrania (mogą być mrożone)

Na wysmarowane ganache blaty bezowe nałożyć ubitą kremówkę oraz udekorować malinami - mogą być mrożone. Ja użyłam ostatnie świeże oraz część zapasu zamrożonych. Ułożyć blaty wraz z nadzieniem jeden na drugi i przykryć trzecim blatem. Udekorować wg uznania. Przed podaniem schłodzić przynajmniej 1 godz. w lodówce. A potem jeść i żałować, że nie zrobiło się z podwójnej porcji!

* przepis pochodzi z  książki Czekolada - biblioteka konesera, wyd. Parragon