Pierwsze urodziny bloga. Gateau au chocolat à la fleur de sel et huile d’olive.

Rok.

To dużo czy mało?

Jaki był?

Jak minął?

Co się wydarzyło?

Co zmieniło?

I co przyniesie kolejny?

Pierwszy rok jest przełomowy. Podobnie jak w życiu dziecka, które uczy się podnosić głowę, chwytać przedmioty, raczkować, by w końcu wstać i zrobić pierwszy krok. Zrobiłam pierwszy krok i wciąż się uczę, jak iść dalej. 

Myśli o blogu długo krążyły nad moją głową. Zebrałam je w końcu w jeden krótki wpis, który pojawił się na blogu we wrześniu 2009 roku. Od tamtej pory "ziarenko blogowe" zimowało przez długie miesiące, by w końcu 18 marca, wraz z nadejściem wiosny, wykiełkować pierwszym zielonym (bo szpinakowym) postem.

Nie sądziłam, że blog stanie się dla mnie tak ważny. Jest częścią mnie, mojego  patrzenia na świat, który wciąż poznaję wędrując po wspomnieniach i odkrywając smaki. 

Zawsze chciałam zapisać historię z mojego 100-letniego domu, niezwykłych osób, jakie były i są z nim związane. Nie przypuszczałam, że uda się to właśnie w tym miejscu. A jednak pisanie o kuchni, która jest sercem domu i przywoływanie wspomnień połączyły się w całość i płyną naturalnym strumieniem, w którym odbija się mój świat.

Na początku miałam obawy, czy starczy mi wytrwałości, by wejść w stały związek z Kucharnią. Teraz trudno mi sobie wyobrazić życie bez bloga. Zmienił tak wiele. Na dobre. Przede wszystkim zamienił moje oczy w aparat fotograficzny. Nieustanie robię zdjęcia - w myślach, na straganie, przy stole, w sklepie z talerzykami - wszędzie! Zbieram te kadry i staram się później odtworzyć. Nie zawsze się udaje, ale wciąż się uczę.

Pojawiło się też pudełko z pięknym wieczkiem (dziękuję M.). Tam chowam Wasze liściki, zdjęcia, nadesłane przepisy i koperty ze zwrotnym adresem. Cudownie, że wciąż tak wiele z Was pisze na papierze i wspaniale, że te listy trafiają też do mnie!

Biblioteczka wzbogaciła się o ciekawe tytuły. W półce z przyprawami króluje zapach tonki, na innej wonna lawenda. Urocze słoiki z przetworami, których wciąż nie otwieram, bo chcę zachować je na dłużej. Egzotyczne składniki,  uzależniające czekolady i aromatyczne kawy, które popijam podziwiając Wasze hafty. To wszystko prezenty. Nadesłane najczęściej bez okazji. Po prostu. Z serca. Szczęście i oszałamiające chwile radości, gdy otwieram koperty, w których odkrywam coś o czym skrycie marzyłam. Niezwykła blogowa intuicja i telepatia, której magii już nie raz doświadczyłam.

Jednak prezenty, choć tak bardzo miłe, nie są najważniejsze. Ponad wszystko cenię sobie znajomości, ba, kto wie, może już nawet przyjaźnie, jakie dzięki blogowi połączyły mnie z wieloma wyjątkowymi osobami. Pasja, którą wspólnie dzielimy, spojrzenie na świat, Wasza wiedza i poczucie humoru niezwykle mnie wzbogaciły. To wartość największa i bezcenna.

Podobnie jak bezcenne i ogromnie miłe są wszystkie odwiedziny na blogu. Z wielką radością witam zawsze stałych i nowych Gości. Cieszy mnie ogromnie, że rozmawiacie ze mną w komentarzach, dzielicie swoimi wspomnieniami i pokazujecie kawałek swojego świata. Zawsze równie ciepło myślę o wszystkich "cichych Czytelnikach" - sama Wasza obecność jest już da mnie bardzo ważna. Choć nie ukrywam, że mam wielką ochotę Was poznać! Może właśnie dziś?

DZIĘKUJĘ!

To jedyne właściwe słowo w tym momencie.

Już kiedyś wspominałam, że chciałam pisać "krótko i na temat" , ale jak widać - nie umiem! Pozostaje mi więc nadzieja, że przyzwyczajeni do objętości postów będziecie mnie nadal odwiedzać.

Nie mam dziś dla Was tortu, chociaż był w planach. Wybrałam ciasto, które jest cudownie zaskakujące i absolutnie uzależniające. Tak samo jak pisanie bloga, które stało się moim prawdziwym uzależnieniem. To ciasto jest dowodem na to, że łączenie smaków ma nieograniczone możliwości, że warto szukać i odkrywać takie połączenia, by po pierwszym kęsie po prostu oderwać się zmysłami od ziemi i poszybować wysoko. To ciasto jest doprawdy nieziemskie. Jest kwintesencją tego czym jest dla mnie gotowanie - nieustannym poszukiwaniem i podróżą pełną niespodzianek.  Autorem przepisu jest francuski szef Inaki Aizpitarte.

Ciasto w  smaku przypomina brownie, choć jest od niego znacznie lżejsze i bardziej puszyste. Ta lekkość jest zaskakująca. Gładkość oliwy niejako szykuje podniebienie na spotkanie ze smakiem niezwykłym, stworzonym przez chrupkość i wyrazistość kryształków soli rozpływających się w ustach i ustępujących miejsca czekoladowej rozkoszy. Pierwszy kęs jest jak pierwszy pocałunek - towarzyszy mu podekscytowanie i ciekawość, później oczy i usta zamykają się same, by pozostać z tą rozkoszą sam na sam i dać ponieść zmysłom...hmm. Cudowne .....

Ten rok był wyjątkowy. Stąd wyjątkowe ciasto. Dla wyjątkowych Gości - dla Was!

CIASTO CZEKOLADOWE Z SOLĄ MORSKĄ I OLIWĄ Z OLIWEK

Gateau au chocolat à la fleur de sel et huile d’olive

200 g dobrej jakości czekolady gorzkiej o zawartości kakao min. 70%
200 g masła
4 średnie jajka

150 g cukru

60 mąki

1,5 łyżeczki proszku do pieczenia

oliwa z oliwek najlepszej jakości

sól morska 

W kąpieli wodnej stopić czekoladę z masłem i wymieszać, by powstała gładka masa. Jajka ubić z cukrem do białości. Dosypywać po łyżeczce mąki z proszkiem do pieczenia. Na końcu powoli, cienką strużką wlewać masę czekoladową, tak by dobrze połączyła się z resztą składników. Formę do pieczenia (u mnie kwadratowa o średnicy 22 cm) wyłożyć papierem do pieczenia. Przelać do niej gotową masę i wstawić do piekarnika nagrzanego do 180 stopni (oryginał podaje temperaturę 200 stopni, ale uważam, że jest zbyt wysoka jak na ten rodzaj ciasta).

Piec ok. 20-25 minut - należy sprawdzać patyczkiem czy ciasto jest już gotowe. Dłuższe pieczenie spowoduje nadmierne wysuszenie ciasta i pozbawi go koniecznej w tym wypadku wilgotności. Po wyjęciu z piekarnika wystudzić. Kroić na podłużne kawałki, każdy posypać z wierzchu solą morską i skropić oliwą. Sól morską i oliwę można podać dodatkowo z boku w oddzielnych naczynkach, aby każdy mógł dozować ich ilość według uznania. 

Smakuje naprawdę "nieziemsko" - polecam! 
 

*przepis pochodzi z tej strony (klik)