Stoję i płaczę, a one się rumienią.... Jabłka, toffi i cud z łąki.

" Szkoda drzewa, które nie wyszumiało całej melodii" 

K. Przerwa- Tetmajer

Jeśli znamy się już dłużej, pamiętacie Królową  z mojej łąki (pisałam o niej tu - klik).

Piękną, rozłożystą jabłoń z koroną wysadzaną malinowo-rubinowymi klejnotami.  Ich smak, zapach i kolor odeszły wraz z brutalnym natarciem szarej wstęgi pędzących aut. I  zniknął cień, który był schronieniem.

Pozostał smutny kikut starego pnia i gęsta pajęczyna korzeni, które wrosły w łąkę tak mocno, jak nasza pamięć o tym wyjątkowym drzewie. 

Ucichła melodia, z którą liście budziły się i zasypiały przez tyle lat.   Urwana w połowie zrodziła tęsknotę.
Wielką i niesłabnącą.

Można kochać drzewa.

Trzeba kochać drzewa.

Wierzę, że drzewa mają duszę i moc, którą musimy szanować. 

I wierzyć.

Wierzyć w niezwykłą siłę drzew.

Ja tą wiarę utraciłam...

Jej miejsce zajęła tęsknota pozbawiona nadziei.

Przestałam odwiedzać skraj łąki, gdzie rosła Królowa. Bez niej ten kawałek ziemi nie był już taki sam. 

Dzikie drzewa - samosiejki zaczęły walczyć o każdy promień słońca. Bez Królowej łąka utraciła dawny porządek i ład.

To prawda, Królowała zamilkła.

Ale nie wyszumiała całej melodii. 

Lubię rano przejść się po łące. Lubię, gdy rosa moczy stopy, a trawa, jeszcze senna, ugina się pod jej kroplami.

Lubię słuchać porannej łąki. Jeszcze cichej, spokojnej, nierozbudzonej.  Mam swoje ścieżki, które wiernie pokonuję.
Omijam skraj z samosiejkami. Ich melodia nie trafia do mojego serca...

Ale w ten poranek usłyszałam dźwięk inny od wszystkich. Gubił się wśród szelestu innych, nie był jednak złudzeniem.   

Stanęłam na skraju łąki, dzikiej, ale przecież nie obcej. Wysoka trawa oplatała stopy, a tuż przed nimi czerwienił się malinowy rumieniec.

Serce zabiło oszalałe jak dzwon. Ten dźwięk rozsadzał głowę i zdawał się rozbrzmiewać nad łąką jakby nagle uwolniony chciał odegrać melodię tłumioną od lat. 

Dzwony na cześć Królowej.

Silnej i niepokonanej. Nie powiedziała nam wszystkiego.

I choć my straciliśmy nadzieję, ona się nie poddała.

Jakaż to siła w niej drzemie, które przez tyle lat ani na chwilę nie zamarła?! 

Jeden konar silniejszy od szarej wstęgi, niepokonany przez samorodną młodzież, obwieszony najwspanialszymi owocami, jakie znam.

A ja? Ja płaczę pod drzewem. 

Płaczę głośno i głośno się śmieję. 

Podnoszę jabłko do ust. Jak to możliwe, że pachnie tak samo, jak wtedy, gdy wrzucałam je do fartuszka Prababci. 

Zamykam oczy. Serce bije jeszcze mocniej - zaraz poczuję jego smak.

I płaczę i śmieję się jeszcze głośniej. Zupełnie jak mała dziewczynka. Ten smak się nie zmienił i zabrał mnie na łąkę. Stoję w tym samym miejscu, ale mam na głowie warkocze, a obok stoi Babcia Karolka. Ukryte w cieniu wielkiej korony zbieramy jabłka, przepędzamy wszędobylskie kury ... Jesteśmy szczęśliwe.

Już wiem, że moja jabłoń będzie ze mną zawsze rozmawiać.
Już wiem, że jej cień będzie się rozrastał, a ja będę się w nim kryć i słuchać melodii drzewa, i rozmawiać - nie tylko z drzewem...

Już wiem na pewno, że to co kochamy nie znika i nie odchodzi na zawsze, ale odradza się na nowo.

Trzeba tylko czekać cierpliwie i nie tracić nadziei. 

Ta jabłoń jest częścią nas. Domu, ogrodu, naszej historii.

Jej szumu słuchali moi Pradziadkowie, teraz słucham go ja i wierzę, że to dopiero połowa melodii...

Malinowo-rubinowe klejnoty są zbyt cenne, by je przetwarzać. Zjadamy je wprost z drzewa wciąż nie mogąc się nacieszyć ich cudownym smakiem.
Młodsza z jabłoni, bliżej domu zrzuca już owoce idealne do ciast.

Zagniatam moje ulubione kruche ciasto, kroję jabłka i króciutko podsmażam na maśle. Nie tracą chrupkości, są nadal jędrne i pełne aromatu późnego lata. Karmelowy sos toffi jest jednym z najprostszych i najpyszniejszych jakie znam. Pełen kubek sosu starczy, by zalać nim owoce i zachować kilka łyżek tylko dla siebie...

Tarta z jabłkami i sosem toffi jest jedną z najprostszych i najlepszych tart, jakie jadłam. Wszystko cudownie się tu równoważy i uzupełnia. Idealnie kruche ciasto (u mnie mocno zrumienione, bo tylko takie naprawdę mi smakuje), jędrne i aromatyczne jabłka i absolutnie uwodzicielska słodycz sosu.

To ciasto jest idealną okazją do tego, by się przekonać, że całą tartę można zjeść samemu nie tylko bez problemu, ale i bez najmniejszych wyrzutów sumienia. Musicie się przekonać, że mówię prawdę.

TARTA Z JABŁKAMI I SOSEM TOFFI

/przepis wraz z moim zmianami cytuję z książki Tartaletki i tarty, Sarah Banbery/

Na kruche ciasto:
125 g mąki
szczypta soli
75 g schłodzonego masła
zimna woda

Na nadzienie i sos
ok. 1 kg jabłek już obranych i bez gniazd nasiennych
1 łyżeczka soku z cytryny
50 g masła
200 g cukru
90 ml zimnej wody
150 ml śmietany kremówki

Mąkę, masło i sól połączyć, dodać niewielką ilość zimnej wody (ok. 2 łyżek) i zagnieść. Formę na tartę o średnicy 22 cm wyłożyć papierem do pieczenia lub natłuścić. Ciasto rozwałkować, wyłożyć nim formę . Do środka włożyć arkusz pergaminu i wysypać go fasolkami przeznaczonymi wyłącznie do pieczenie (lub służącymi do tego specjalnymi kuleczkami). Przełożyć do lodówki na 30 minut. Po tym czasie wstawić do piekarnika nagrzanego do temperatury 190 minut i piec przez 10 minut, następnie ostrożnie usunąć pergamin z fasolkami i piec jeszcze dalej przez kolejne 5-10 minut.

W czasie, gdy spód się piecze,  przygotować jabłka i sos.
Na patelni stopić masło i wrzucić na nie obrane i pokrojone na cząstki jabłka, lekko podsmażyć aż zaczną się rumienić, ale nie rozpadać (najlepiej wybierać gatunki, które są twarde). Zdjąć z ognia.

Do rondla wsypać cukier i wlać wodę. Trzymać na średnim ogniu aż cukier się rozpuści i zacznie karmelizować. Gdy nabierze koloru bursztynu zdjąć z ognia i wlać śmietanę, cały czas mieszając. Jeśli w tym czasie część cukru utworzy grudki, wstawić rondel na mały ogień i mieszać do momentu aż cukier całkiem się rozpuści.
Wyjąć ciasto z piekarnika i ułożyć na nim podsmażone jabłka. Polać sosem toffi.

Oryginalny przepis sugeruje schłodzenie ciasta, by sos zgęstniał. U mnie nigdy tarta nie doczekała tego etapu. Moim zdaniem najlepiej smakuje na ciepło. Nie doprawiam też jabłek wanilią, cynamonem czy innymi przyprawami. Jabłka, których używam są tak aromatyczne, że nie widzę takiej potrzeby. Kubek sosu toffi to jedyny właściwy w tym wypadku dodatek:)