Pani róża i makaroniki. W duecie z Desperate Housewife.

Ktoś mnie niedawno o Was zapytał.

Tak, o Was - o Czytelników bloga.

Kim jesteście?

Czy Was znam?

Co mnie z Wami łączy?

Ależ pytanie, prawda?! 

Bo, czy ja naprawdę wiem, kim jesteście?

Czy my się znamy?

I tak, i nie. 

Większość z Was zna mnie lepiej niż ja znam Was. 

Zaglądacie. 

Przychodzicie w odwiedziny. 

Często zostajecie na dłużej. 

Zasiadacie do stołu, czytacie w moich myślach. 

Odchodzicie i wracacie. 

Wielu z Was przed wyjściem zostawia podarunek. 

To słowa. 

Wasze słowa dla mnie.

Ważne. Ciepłe. Serdeczne. 

Czasem zabawne, czasem zaskakująco szczere. 

A więc poznaję Was po słowach.

Po ukrytych między nimi uczuciach, które z każdą wizytą dopełniają Wasz portret. 

Mimo to, większość z Was pozostaje dla mnie zagadką.

Nie przestajecie mnie intrygować, zadziwiać. 

Im bliżej się poznajemy, tym większą mam ochotę na kolejne spotkanie. 

Zwłaszcza z tymi z Was, którzy odwiedzają mnie cichutko, na paluszkach, by nie zostać zauważonym. 

Rozumiem Was, sama najczęściej tak właśnie odwiedzam innych.  

Nie widzę Was, ale intuicyjnie odczuwam Waszą obecność. 

Właśnie - intuicja.

Ona gra tu niezwykle ważną rolę, choć nie wychodzi na scenę, a pełni wyłącznie funkcję suflera. 

Dotychczas mnie nie zawiodła. 

Nieomylnie rozpoznała Osoby, które stały się częścią mojego życia. 

Gotuję z Wami.

Rozmawiam. 

Zaczynam dzień poranną kawą i oglądaniem zdjęć z końca świat. 

To nic, że jesteście daleko.

To nic, że nie poczuję aromatu kawy zamkniętego w murach pewnego francuskiego mieszkania. 

To nic, że gdy gotujemy razem, nie mogę wsadzić widelca w Waszą potrawę. 

To wszystko mogę sobie wyobrazić.

Ale Wy jesteście naprawdę. 

I to jest ważne.

I za to Wam dziękuję!

Choć większości z Was pewnie nigdy nie poznam, namiastką pozostają nasze spotkania w kuchni. 

To wyjątkowe chwile. Osobno, a jednak razem. 

Rozmawiamy o jedzeniu, poznajemy się, odkrywamy podobieństwa, znajdujemy różnice. 

I w tym wszystkim pozostajemy sobą. 

Nic na siłę, na pokaz, nie ma słów  "wypada", "muszę".

Są zbyteczne, przecież łączy nas jedno - ta sama pasja, i to ona pozwala nam się zrozumieć. 

Małgosia. Jedna z Was.

Podziwiam ją za bezpośredniość, za otwartość i poczucie humoru, z jakim opisuje swoje życie jako Desperate Housewife. I za długie listy, jakie do mnie wysyła. Szczere i prawdziwie. Dziś takie listy to rzadkość. 

Dawno temu umówiłyśmy się na wieczorne pieczenie makaroników. Jak to z Małgosią bywa, było niezwykle zabawnie, zwłaszcza kiedy przyznała, że w piekarniku odpadło jej pokrętło do ustawiania temperatury.  Nie muszę chyba wspominać, że dla tych najkapryśniejszych ciasteczek świata, temperatura pieczenia grą rolę kluczową....

Korzystałyśmy z instrukcji obsługi makaroników, którą zamieściłam w tym poście - klik. Wybrałam wersję różaną. Patera makaroników pachniała jak świeżo zerwany bukiet róż. Zamiast barwnika użyłam suszonych wczesnym latem płatków róż, które po zmieleniu dodałam do masy białkowej.

Ucierane z cukrem płatki róż połączyłam z odrobiną mascarpone i lekko doprawiłam kilkoma kroplami soku z cytryny. Powstała wspaniała, aromatyczna masa, którą zlepiłam makaroniki.  Pani róża w takim wydaniu po prostu rozpływała się w ustach. 

MAKARONIKI RÓŻANE - ROSE MACARONS

/na 30 sztuk makaroników - już po sklejeniu/

110 g cukru pudru

60 g migdałów (bez skórki)

60 g białek

40 g cukru kryształu

1 łyżka suszonych płatków róż 

Białka ubić na sztywno, pod koniec ubijania dodając cukier aż do uzyskania gładkiej, lśniącej piany. Migdały, płatki róż i cukier puder zmiksować dokładnie razem w malakserze. Po zmiksowaniu przesiać, większych grudek migdałów nie wsypywać. Ubitą pianę przełożyć do zmielonych migdałów i dokładnie połączyć stosując wskazówki opisane w tym miejscu (klik) . 

Gdy masa jest gotowa, przełożyć ją do rękawa cukierniczego lub szprycy i wyciskać na przygotowaną wcześniej blachę z papierem do pieczenia. Następnie odłożyć na min. 30 minut. 

Piekarnik nagrzać do temperatury 170 stopni. Makaroniki piec przez 10-11 minut. Po wystudzeniu ściągnąć z papieru i odstawić na minimum jeden dzień, by rozmiękły. 

MASA RÓŻANA 

kilka łyżek ucieranych z cukrem płatków róż

odrobina mascarpone

kilka kropel soku z cytryny

Wszystkie składniki połączyć i wymieszać razem. Proporcje i ilość zależą od tego, jak słodka jest konfitura i ile masy chce się uzyskać. Najlepiej kierować się kluczowymi zasadami - na oko i do smaku;)

Gotową masą przekładać makaroniki. Po 1-2 godzinach zmiękną i staną się idealnie mięciutki zachowując lekko chrupką skorupkę. Mniam!

Małgosiu! Dziękuję za wszystko!

Pewnie nikt nie uwierzy, ale rodzaj pieczonych makaroników aż do publikacji posta  trzymałyśmy w tajemnicy.  Sama nie mogę uwierzyć, że obydwie uległyśmy urokowi róży...