La vie en rose. Co znalazłam w płatkach róży.

" Ludzie u Ciebie - rzekł Mały Książę - hodują pięć tysięcy róż w jednym ogrodzie, a nie umieją odnaleźć tego, czego szukają (...).

A przecież to, czego szukają, można by odnaleźć w pojedynczej róży lub odrobinie wody (...).

Ale oczy są ślepe. Należy szukać sercem." *

Szukacie?

Znajdujecie?

Pielęgnujecie?

Ja szukam nieustannie. 

Często znajduje.

Zawsze pielęgnuję.

Odnalezienie to początek kolejnego poszukiwania. 

I tak bez końca.

Czy to łapczywość?

Myślę, że nie. To apetyt na życie.

Chcę by smakowało jak najlepiej.

Czy to możliwe?

Często wydaje mi się, że lepiej już być nie może. Spijam creme de la creme. Ale nie brakuje chwil, gdy wiem, że to co przeżywam jest zupełnie nieudane, mdłe, bez polotu, smaku i wyrazu.

Od dawna z rozżaleniem patrzę, jak życie wokół coraz  bardziej przypomina wielki supermarket. Zatłoczony, pełen osób gotowych kupić wszystko, byle cena i opakowanie były atrakcyjne. Bo przecież wszystko jest już na sprzedaż - uczucia, znajomości, młodszy wygląd... Paryskie powietrze w puszce 200 ml - to nic, że nigdy tam nie byłeś, kup on-line, otwórz i wdychaj jak pachnie stolica mody ....

Pamiętam, jak podczas stypendium w jednym z najbardziej cywilizowanych krajów, na pytanie "skąd pochodzi mleko?", od jednej ze studentek usłyszałam, że .... "z kartonika". Wiem, że można wybrać wersję " z kartonika", beztrosko krążyć między alejkami supermarketu wrzucając do kosza to i owo, a najczęściej co popadnie. Wiem, że tak jest szybciej, wygodniej, łatwiej. Ale czy lepiej?

Tak jak życiu, można ślizgać się po powierzchni, byle szybciej, po łebkach dotrzeć ... no właśnie, gdzie? Ale można też stąpać powoli, chcąc dotrzeć do sedna, nawet jeśli idzie się pod górę i nie zawsze wygodnie.

W ostatnim numerze Wysokich Obcasów przeczytałam cudowny artykuł "Picie Coli to obciach". "Nie ma u nas zgody na byle jakie jedzenie. Kiedy raz w sklepiku pojawiły się słodkie szyszki z ryżu, dzieci same mi o tym doniosły i szyszki zniknęły (...)".** 

W Polsce na razie tylko jedna szkoła bierze udział w projekcie European Schools for Healthy Food. Ale skoro jest jedna, jest nadzieja, że będą kolejne. Nadzieja, że dziecko nie wpadnie do szkolnego sklepiku jak do supermarketu po kolejną "łamiszczękę" czy paczkę sztuczności o nazwie "chipsy", tylko samo będzie mogło uczestniczyć w przygotowaniu kolorowego, zdrowego i naprawdę smacznego posiłku. 

Trzymam kciuki za ten projekt. Podobnie jak za wszystkie pomysły i inicjatywy nawiązujące do wspaniałej idei Slow Food. Właśnie dlatego unikam wielkich supermarketów. Nie ma nic przyjemniejszego od rozmowy z zaprzyjaźnionym sprzedawcą małego sklepiku czy straganu, który dobrze wie, czego szukam, co lubię i kiedy powinnam to kupić.

Podobnie jak nie ma nic przyjemniejszego od samodzielnego przygotowania dżemów, konfitur, galaretek. To nic, że to czasami pracochłonne, że zabiera czas, a przecież w sklepach można już wszytko kupić gotowe. Ale czy to wszystko na pewno jest tym czego szukamy?

Mieszanie dżemów, smażenie konfitur jest dla mnie zajęciem magicznym. Tyle możliwości, zapachów, aromatów. Czarodziejska moc zamknięcia lata w szklanym naczynku nieustannie mnie fascynuje. W tym roku zdecydowanie królują kwiaty. Nie zdążyłam zrobić galaretki z lilaka, ale jest miód z mniszka, syrop z czarnego bzu (klik), są truskawki z bzem, jest cudowna galaretka z kwiatów czarnego bzu, lada dzień będzie syrop ze stokrotek. 

I jest róża. Dla mnie królowa. Piękna, dostojna, wonna, odurzająco zmysłowa. To czego szukałam, odnalazłam w róży, w jej płatkach i w odrobinie wody .... Galaretka z płatków róży to mój tegoroczny skarb. Cudownie wonna, aromatyczna i tak pięknie rubinowa zawładnęła naszymi zmysłami i nie mogę przestać o niej myśleć. W głowie rodzą się kolejne pomysły jak i z czym ją połączyć - lody, sorbety, serniki, ciasta....

Ale najpierw jest apetyt na samą galaretkę wyjadaną łyżeczką lub nakładaną na pyszne chrupiące scones. Śniadanie w płatkach róży ... 

Zamknijcie oczy, weźcie głęboki oddech, czujecie jej zapach?  Teraz ten zapach można zajadać łyżeczkami! 

Poszukajcie swojej róży, koniecznie!

GALARETKA Z PŁATKÓW RÓŻY

/na podstawie tego przepisu - klik/

300 g płatków róży

1,5 szklanki wrzątku

2-3 łyżki soku z cytryny

2 filiżanki cukru

1 łyżka pektyny 

Oczyszczone płatki róż przekładamy do miski lub garnka, zalewamy wrzątkiem, delikatnie mieszamy i odstawiamy po przykryciem na 24 godziny. W tym czasie kwiaty oddadzą wodzie cały swój aromat i kolor, który będzie czerwono-bury. . Po tym czasie wyciskamy płyn z kwiatów i odcedzamy przez gęste sito.Kwiaty wyrzucamy.

Dodajemy sok z cytryny, który spowoduje przemianę barwy na rubinową czerwień. Dodajemy do płynu cukier wymieszany z pektyną. Stale mieszając doprowadzamy aromatyczny syrop do wrzenia, po czym gotujemy go jeszcze 2 minuty. Rozlewamy galaretkę do wysterylizowanych słoiczków, zamykamy hermetycznie i pozostawiamy do ostudzenia. Przechowujemy w chłodnym miejscu.

Przygotowując scones korzystam z przepisy Deb ze Smitten Kitchen (klik). 

Inspiracją do przygotowania galaretki z płatków róży był przepis na galaretkę z lilaka znaleziony u Szarlotki. W ten sam sposób przygotowałam także galaretkę z kwiatów czarnego bzu i muszę Wam powiedzieć, że jest rewelacyjna! A zatem kończcie czytanie, ruszajcie szukać .... kwiatów, oczywiście:)

 * Antoine De Saint-Exuper, Mały Książę 
** Wysokie Obcasy, nr 22 (625), tekst Aneta Augustyn