Czerwona kapusta. Po prostu, inaczej. A ja znikam...

Kto się boi ciemności?

Ty? 

Ty też?

A Ty nie? To tak jak ja!

W ciemności jest tajemnica.

Jasność za szybko ją zdradza.

Jest niedyskretna.

Obnaża za dużo.

Wprawia oczy w stan zakłopotania. 

Patrzą na wszystko i widzą za dużo.

Nie lubię tego oślepienia. 

Wolę oglądać świat przez zasłonę ciemnych okularów.

Unikam jasności. 

Chowam się w cieniu.

Zaszywam w półmroku.

Otulam ciemnością.

W przymrużonym świetle dnia rzeczywistość nabiera łagodniejszych rysów.

W mroku ciemność zamienia się w miękki koc.

Zakrywam się nim .

I czekam na pantomimę cieni.

Na tajemnicę, jaką odkryją przesuwając się po przedmiotach zwyczajnych za dnia, a w mroku niepokojąco innych.  Szepczących najciszej o tym, że nic nie jest takie, jakim się wydaje.

Ciemność podszyta jest niedosłownością. To dzięki niej świat przestaje być taki przewidywalny, oczywisty. 

Nawet teraz, gdy światła coraz więcej. Gdy jasność przedłuża się z każdym dniem, najbardziej czekam na zmierzch. Na tą godzinę, gdy ostatnie, najsłabsze promienie słońca zaczynają delikatnie głaskać świat.

Czuję jak powoli spływają po mnie. A ja znikam wraz z nimi. Staję się niewidzialna, by już za chwilę przeczesywać wzrokiem ciemność. Odnaleźć łagodność cieni i krągłość rysów, które za dnia oślepiały ostrością.

Tak, zaszywam się w cieniu. Tu się chowam i rozsiadam z myślami. 

Tu widzę więcej niż za dnia, bo patrzę uważniej. Nic nie oślepia oczu, które prowadzi wyobraźnia. 

I nigdy nie jest tak ciemno, by nie dostrzec tego co najważniejsze.

Ale jej dotąd właśnie nie dostrzegałam.

Przechodziłam obok niemal obojętnie, przyzwyczajona do jej kilku tradycyjnych wcieleń. 

Aż któregoś dnia ujrzałam ją w półmroku.

Była olśniewająco piękna, choć to nie światło podkreślało jej rysy, ale półmrok.  W jego objęciach zdawała się być damą otuloną ciemnym atłasem, który skrywa niejedną tajemnicę.

Czerwona kapusta. Tak z pozoru oczywista, że aż niezauważalna, w ciemności przykuła mój wzrok. Ten widok nie dawał mi spokoju, nie mogłam przestać o niej myśleć. Szukałam tajemnicy, jaką kryje i myślę, że ją znalazłam. Z pewnością ma ich jeszcze wiele, ale ta jedna w zupełności mi wystarcza.

Tak niewiele trzeba, by przygotować coś tak prostego i wyjątkowo pysznego. 

Dla mnie to ideał.

Kroję, zapiekam, zabieram talerz i znikam.
Już wiecie, gdzie mnie szukać.

A Wy, gdzie się ukrywacie?

PIECZONA CZERWONA KAPUSTA Z GORGONZOLĄ 

Uwierzcie, te smaki idealnie do siebie pasują. Podajcie z kawałkiem bagietki lub innego dobrego, najlepiej domowego pieczywa.Tym daniem kapusta przełamuje stereotyp opatrzonego tła do kaczki, pieczeni czy rolad i wkracza na stół jako gwiazda pierwszoplanowa! Zasługuje na oklaski i owacje! *

1 główka czerwonejkapusty

oliwa z oliwek

kawałek sera gorgonzola, rokpola lub innego pleśniowego

grubo mielony pieprz

krem z octu balsamicznego

Kapustę obrać z zewnętrznych liści i pokroić na cieniutkie plastry - maksymalnie 1 cm. Posmarować z każdej strony oliwą z oliwek i przełożyć na blachę do pieczenia. Wstawić do piekarnika nagrzanego do temperatury 190 stopni i zapiekać ok. 25-30 minut.

Pod koniec, gdy boki zaczną się lekko przypiekać i rumienić, posypać z wierzchu serem.
Zapiekać do momentu aż ser się zrumieni. Przed podaniem skropić ponownie oliwą oraz kremem z octu balsamicznego oraz posypać grubo mielonym pieprzem. Doskonałe!

* Przepis na pieczoną czerwoną kapustę pochodzi z tej strony - klik.