Zbiorowy błogostan w szczelinie dnia i stół. A na nim brzoskwinie. Poached peaches with raspberries.

Obmyślam sobie stół, jego zalety i rozmiary. Powinien być taki, że chciałabym, gdybym była dzieckiem, odchylić obrus i wczołgać się w lniane światło niekończącego się tunelu, przykucnąć i słuchać rozmowy dorosłych, głośnych śmiechów, podzwaniania kieliszków i raz po raz: Salute! i Cin-cin!, posuwać się w kółko przy tych krzesłach, patrzeć na wizytowe pantofle, na kolana, na kwieciste spódnice podkasane dla ochłody pod tym stołem pewnym i mocnym, chociaż tyle na nim jedzenia. 

Powinien być to taki stół, żeby mógł pod nim swobodnie chodzić duży pies. Długi, żeby na końcu stała ogromna waza pełna wszelkich kwiatów, jakie w danym czasie kwitną. I tak szeroki, żeby półmiski krążyły z rąk do rąk i zatrzymywały się, gdzie tylko chcą. I żeby w ciągu tych godzin mogło przybywać butelek z wodą mineralną i winem. (...)

I żeby nikogo nie obchodziło to, że pestki oliwek rzuca się gdzieś daleko. I najlepsze obrusy na taki stół powinny być z jasnego płótna, niebieskie w szachownicę czy różowe, czy zielone kraciaste, byle nie martwa biel, bo raziłaby w oczy odblaskiem.  Jeżeli stół jest dość długi, można na nim postawić wszystko naraz i nikt nie musi biegać tam i z powrotem między stołem i kuchnią. 

Nakrywa się taki stół głównie dla przyjemności, jaką sprawia przesiadywanie przy posiłku pod drzewem w południe. Z otwartego powietrza czerpie się spokój, odprężenie, wolność. Jest się swoim własnym gościem, a takie właśnie powinno być lato. 

W rozkosznym odurzeniu, kiedy już ostatnia gruszka została przepołowiona, ostatnia skórka chleba zgarnęła ostatnie okruchy gorgonzoli, ostatnia kropla wina spadła do kieliszka, można przeżuwać w myśli, jeżeli ma się skłonności do tego, swoje uczestnictwo w wielkim zbiorowym błogostanie. 

Bo zapada się w błogostan jak wszyscy inni we Włoszech. Miliony spódnic i spodni wyświecają się z tyłu od siedzenia na milionach krzeseł przy milionach stołów, nad którymi latają roje miniaturowych muszek. 

Rytm toskańskiego ucztowania może nas zwalić z nóg po długim obiedzie na powietrzu i wtedy tylko jedna myśl jest jasna - sjesta. Logika runięcia na trzy godziny w szczelinę dnia ma głęboki sens.  Najlepiej z książką powlec się na górę, poddać się. * 

Tak robiłam.
Każdego dnia dawałam się wciągnąć szczelinie dnia.
Wessać w ten bezczas kilku godzin, gdy świat jakby zatrzymuje się w miejscu. 
Pauza. Bezruch. Błogostan.

Z książką w ręku poddawałam się szeregom liter, które rozsypywały się przede oczami rysując obrazy malowane niezwykłą wyobraźnią autora. 
Wakacyjne życie w południowym rytmie.
Mocna kawa na powitanie dnia. 
Lekki posiłek w południe i późna kolacja - uczta pod gwiazdami.

Najchętniej pod drzewem, przy stole. Takim, o jakim pisze Frances Mayes. 
Uginającym się od sezonowych warzy i owoców. Oblanym brzoskwiniowym blaskiem zsuwającego się za horyzont słońca. Z pulsującym rytmicznie akompaniamentem świerszczy. Trzepotaniem dyskretnych nietoperzy pospiesznie łaskoczących granatowe powietrze.  I z nadzieją wypisaną na niebie złocistym atramentem spadających gwiazd. 

Takie powinno być lato. 
Takie były moje wakacje. 
Błogostan. 
W duszy i na stole. 
A na nim obowiązkowo brzoskwinie. 

Dojrzałe, soczyste, kuszące, z tym budzącym lekkie zakłopotanie meszkiem. 
Ugotowane w syropie z białym winem, wanilią, cynamonem, skórką limonki i czarnym pieprzem, dopieszczone malinami, muśnięte chmurką lekkiego kremu. Doskonałe.
Rozkosz, której trzeba się poddać. 
Najlepiej zaraz po wyjściu ze szczeliny dnia.

BRZOSKIWNIE W SYROPIE MALINOWYM Z WANILIĄ, PIEPRZEM I KREMEM MASCARPONE

POACHED PEACHES WITH RASPBERRIES AND MASCARPONE

2 szklanki wody

1 1/4szklani cukru
3/4 szklanki białego wytrawnego

szczypta soli

laska cynamonu 

laska wanilii

skórki z limonki

1/4 łyżeczki ziaren czarnego pieprzu

6 brzoskwiń

ok. 3 szklanek malin

opakowanie mascarpone

sok z limonki

cukier waniliowy

Brzoskwinie umyć, przepołowić i usunąć pestki.

Do dużego płaskiego rondla włożyć wszystkie składniki z wyjątkiem brzoskwiń i malin. Doprowadzić do wrzenia. W tym momencie do syropu włożyć połówki brzoskwiń i gotować na małym ogniu przez kilka minut - powinny lekko zmięknąć, ale nie rozgotować się! Wyłączyć ogień, nakryć rondel i trzymać brzoskwinie w syropie jeszcze przez 7-10 minut. 

Następnie odsączyć je z syropu i przełożyć do innego naczynia, a do garnka wsypać maliny i ponownie zagotować. Zdjąć z ognia przelać syrop przez sito ugniatając, aby maliny puściły jak najwięcej soku. 

Mascrapone utrzeć z cukrem waniliowym (najlepiej domowym) i sokiem z limonki. 

Brzoskwinie podawać polane malinowym syropem z chmurką kremu mascarpone. Posypać świeżymi malinami. Świetnie smakują też z lodami!

* fragment pochodzi z książki Frances Mayes "Pod słońcem Toskanii"

** deser inspirowany przepisem z tej strony - klik

Z wielką przyjemnością dodaję przepis do prowadzonej tradycjnie przez Kabamaigę akcji Morelkowo Brzoskwiniowo.