Karmel i rajskie jabłka. Na patyku.

Nadszedł z zachodu.

Wyjątkowo silny.

Zdecydowany. 

Jednym podmuchem zrzucił wszystkie doniczki.

Kazał się kłaniać drzewom, a tym niesfornym wyginał gałęzie i łamał konary.

Postrząsał najpiękniejsze liście. 

Październik. 

Przepędził ostatnie skrawki lata. 

Budzi mnie porannym chłodem i zimną rosą.

Zagląda przez okna złotymi liśćmi klonu. 

Głośno stuka deszczem o parapet. 

Zachwyca błękitem i upałem, by kolejnego dnia zasnuć świat szarym niebem i ponurą miną. 

Staję na palcach przed szafą i sięgam ręką najgłębiej, tam, gdzie śpią ciepłe swetry. 

Pora je zbudzić. 

Zaczynam znów parzyć herbatę.

Ogrzewać zziębnięte ręce rozgrzaną krągłością filiżanki.

Potrzeba ciepła, opieki i czułości rodzi się sama.

Tak naturalna jak ten październikowy huragan, poranna mgła i szelest liści. 

Za mną niełatwe dni. Zupełnie nie takie jak planowałam.

Czuję ogromne zmęczenie.

Cieszą mnie najprostsze rzeczy.

Ulubiony rogalik i nieprzyzwoicie słodka kawa zbożowa. 

Spotkanie z R., wyczekiwane od tak dawna.

Kolejna wspaniała książka i radość z tego, że można składać słowa w sposób magiczny, wyjątkowy, tworząc świat, który daje odpowiedź. 

Perełki rosy na pajęczynie.

I ogromna porcja chałwy zjedzona późną nocą w oparach egoistycznej rozpusty - czyż mi się nie należy?!

Włóczenie się po ogrodzie.

Tak sobie, bez celu. A może właśnie na odwrót...

Szuranie wśród liści.

Zbieranie patyków na jesienne ognisko z ziemniakami.

I zbieranie myśli, tak bardzo ostatnio nieuporządkowanych, zaskoczonych, niepewnych. 

Przeganianie tych najgorszych, uparcie zaplątanych we włosy. 

Już wiem, że się z nimi pożegnam i zetnę. Opadną jak liście.

Chcę patrzeć, jak fryzjer je zmiata i wyrzuca. A z nimi kołtuny  niechcianych myśli i obaw. 

Tak będzie jutro. 

A dziś uśmiecham się do październikowego wiatru, który strącił rajskie jabłuszka. Wkładam je do rowerowego koszyka i zabieram do domu. Co roku jesienne jabłka nadziewam na patyk i piekę nad ogniskiem. 

Ale dziś jest za zimno i za mokro. 

Dziś na pocieszenie funduję sobie lizaki. Nie jadłam ich od dzieciństwa, kiedy czasem wręczano mi je na otarcie łez. 

Lizaki z rajskich jabłuszek nadziane na kawałki połamanych przez wiatr gałązek. Tylko tyle i aż tyle.

Oblane bursztynowym karmelem chrupią pod zębami. Karmel idealnie łagodzi naturalną cierpkość jabłuszek. 

Pięknie lśnią w słońcu. 

Jak duże paciorki korali cieszą mnie bardziej niż droga biżuteria. 

W głowie zaczyna kiełkować jedna z pierwszych dobrych myśli. 

Sięgam po kolejne jabłuszko z nadzieją, że ta myśl nie jest jedynie złudzeniem.

RAJSKIE JABŁKA W KARMELU

dowolna ilość rajskich jabłuszek

ok. 3/4 szklanki cukru 

kawałki cieniutkich gałązek - do ozdoby

Jabłuszka umyć i lekko podgotować - są naturalnie bardzo twarde. Trzeba pilnować, aby się nie rozgotowały, wówczas "lizaki" nie będą już takie smaczne. Ja gotowałam kilka minut.  Wyjąć z wody, ostudzić. W miejsce ogonka wbić kawałki gałązek - będą służyły jako patyki do jabłkowych lizaków.

Do rondelka z grubym dnem wsypać cukier i dodać 2 łyżki zimnej wody. Nie mieszać. Wstawić na średni ogień i trzymać do momentu aż powstanie bursztynowy karmel. Zdjąć z ognia i szybkimi ruchami zanurzać w nim jabłka, tak by karmel w całości je pokrył. Odstawić do zastygnięcia na pergaminie. 

Wybaczcie, że do Was nie zaglądam, nie odpisuję - w jeden z październikowych wieczorów nadrobię te zaległości.

* pomysł na lizaki z rajskich jabłuszek podpatrzony tu - klik