Miękkie lądowanie. Ciasto drożdżowe z konfiturami.

W czym tkwi jego magia?

Od czego zależy?

Od zapachu?

Puszystości?

A może płynie z rąk, które dotykają go czule?

A może to zasługa  wspomnień z dzieciństwa, gdy cały dom chłonął jego zapach, ciepło i aromat?

Czy też może chodzi o czary, dzięki którym kulka ciasta rośnie niemal w oczach, by potem miękko opaść i znów unieść się wysoko?

A może po prostu to wszystko razem zebrane, splecione i posypane chrupką maślaną kruszonką tworzy "sekretny przepis" na najbardziej magiczne i cudowne ciasto?

Moje ulubione.

Drożdżowe.

Gdy byłam dzieckiem, Karolka, moja ukochana prababcia, co sobotę piekła drożdżowe ciasta - baby, buchty, kołacze ze śliwkami czy strucle z kakao. Kuszeni unoszącym się po okolicy zapachem skórki cytrynowej, cynamonu i samego ciasta, zawsze zjeżdżali do nas Goście, by przy herbacie i rodzinnych opowieściach sięgać po kolejne kawałki.

Wraz z odejściem Karolki sobotnie zjazdy rodzinne jakby straciły sens i z czasem prawie zupełnie zanikły. Kolejne pokolenia rosły, rozjeżdżały się po świecie i magiczny zapach drożdżowego ciepła niemal całkiem się ulotnił. Ale nie zniknął! Pozostał w sercu. I kilka lat temu powrócił. I już pozostanie. Ma w sobie jakąś tajemniczą energię, która napełnia mnie siłą i przywołuje najlepsze wspomnienia. A wraz z nimi powraca kojące uczucie bezpieczeństwa i błogości. Ciasto drożdżowe jest jak poduszka bezpieczeństwa - w chwilach największych rozterek kawałek ciepłej buchty popity zimnym mlekiem potrafi zdziałać cuda.

Gdybym miała zrobić listę moich ulubionych wypieków, to ukochane bezy, ciasta czekoladowe i karmelowe makaroniki musiałyby z godnością ustąpić miejsca pachnącej, świeżej i puszystej buchcie. 

I tak zrobiły. Pierwszym ciastem jakie upiekłam po przepędzeniu wirusa była wielka, puchata drożdżówka z kruszonką. Kojące i miękkie lądowanie z krainy szczęśliwych wspomnień w długo wyczekiwanym świecie pierwszej słonecznej i wiosennej soboty.

Długo szukałam przepisu na idealne ciasto drożdżowe. W zeszycie Karolki go nie ma, zawsze piekła "na oko", a ja byłam zbyt mała, by myśleć o zapisywaniu przepisów. Zapamiętałam jedynie, jak Karolka powtarzała, że to ciasto wymaga szacunku, spokoju, wytrwałości i wyciszenia. Hałas, pośpiech i brak cierpliwości nigdy nie były i nie będą jego sprzymierzeńcami. 

Dzisiejszy przepis spełnia w końcu moje (i nie tylko!) oczekiwania, ba, jest idealny. Dodałam znacznie więcej cukru niż przewiduje oryginał i to chyba było to "brakujące ogniwo". Lubię, gdy ciasto drożdżowe jest słodkie, a w poprzednich wypiekach tej słodyczy mi brakowało. Kruszonka także okazała się idealna - część mąki zastąpiłam mielonymi migdałami, dzięki czemu zrobiła się rozkosznie chrupiąca. No i  jak zawsze dodałam otartą skórkę z cytryny - moim zdaniem bez jej wyjątkowego aromatu ciasto drożdżowe traci na swej wyjątkowości.

Wiem, że wiele osób unika drożdżowych wypieków obawiając się, że są za trudne, kapryśne, czasochłonne i skomplikowane. Tak, ciasto drożdżowe rzeczywiście wymaga specjalnego traktowania. Ale jeśli poświęcimy mu czas, wsłuchamy się w rytm jego wyrabiania i wyrastania, a przede wszystkim włożymy w to wszystko serce, w zamian otrzymamy coś absolutnie bezcennego. Zapach domu pachnącego ciepłym drożdżowym ciastem to zapach, który zawsze będzie nas kołysał do spokojnych snów. A jeśli wyrabiając ciasto doprawicie go choć odrobiną dobrych wspomnień, urośnie piękniej niż się tego spodziewacie. 

To ciasto z duszą i duszę mu trzeba oddać. 

Mam nadzieję, że Karolka uśmiecha się do tej buchty tak samo jak ja ...

Buchtę zjadaliśmy z domowymi konfiturami. Warto było schować ostatni słoik truskawek z białym bzem i także ostatni słoik truskawek z rabarbarem i imbirem. Podobnie jak ludzie, tak i pewne smaki są dla siebie stworzone. Tak było z buchtą i konfiturami - smakowały po prostu cudownie. 

O przepisie na konfitury przypomnijcie mi w sezonie - teraz wciąż za wcześnie na truskawkowe przetwory....

BUCHTA DROŻDŻOWA Z KRUSZONKĄ

300 g mąki

12 g świeżych drożdży (jeśli używacie instant, potrzebnych będzie ok 6-7 g)

1/2 szklanki letniego mleka

1 jajko

50 stopionego masła

100 g cukru

1/4 łyżeczki soli

1 opakowanie cukru waniliowego

skórka starta z jednej cytryny

Na kruszonkę

50 g masła

5 łyżek mąki

5 łyżek zmielonych migdałów

4 łyżki cukru

1 opakowanie cukru waniliowego

Jeśli używacie świeżych drożdży, zacznijcie od przygotowania zaczynu, a później postępujcie tak jak podaję poniżej. W przypadku drożdży instant, połączyć mąkę z drożdżami, dodać, jajko, sól, cukier i cukier waniliowy, otartą skórkę z cytryny i zacząć wyrabiać. Stopione masło dodać pod koniec i jeszcze kilka minut wyrabiać. Kiedy ciasto stanie się gładkie i elastyczne, przełożyć je do misy, nakryć folią lub ściereczką i odstawić do wyrastanie na ok. 1,5 godz. (powinno podwoić objętość). Wyrośnięte ciasto przełożyć do przygotowanej formy keksowej (u mnie 13 x 26 cm), ponownie przykryć i odstawić w ciepłe miejsce, by wypełniło formę. 

W tym czasie przygotować kruszonkę. Wszystkie składniki połączyć i zagnieść poprzez rozcieranie w rękach, dzięki czemu będzie się kruszyło i tworzyło grudki. Napuszone ciasto wysmarować jajkiem, posypać kruszonką i wstawić do piekarnika nagrzanego do temperatury 180 stopni. Piec ok. 35 minut lub do momentu, kiedy test "suchego patyczka" zostanie pozytywnie zaliczony.

Zjadać koniecznie na ciepło z ulubioną konfiturą i popijać mlekiem. 

Smacznego! 

*przepis znalazłam na tej stronie (klik), cytuję go z moimi poprawkami