Wężymord czy scorzonera? Ujarzmić czarny korzeń. TU I TAM # 33

 

TU i TAM.

Kolejny raz jesiennie.

Lubimy chodzić własnymi kulinarnymi ścieżkami.

Lubimy też spotkać się w naszych kuchniach w tym samym czasie.

Aby dzielić wspólne kulinarne emocje.

To czas wyznaczył nam to spotkanie.

A ponieważ jesień nam sprzyja, ona  zdecydowała o naszym wyborze.

Zapraszamy na spotkanie z wężymordem  u Amber w Kuchennymi drzwiami i u mnie w Kucharni.

W gotowaniu na równi ze składnikami, a czasem nawet bardziej od nich, ważne są emocje. 

Zwykła-niezwykła kromka chleba posmarowana grubo masłem i podana z miłością  bije na głowę najbardziej wymuskane dania haute cuisine.

Zmierzyć się z kuchennymi emocjami to jak stanąć przed nadciągającym tornado i próbować go uspokoić zmieniając w lekki wietrzyk, który niesie w powietrzu wonne aromaty. 

Tym razem siła tornado była podwójna.

Fale emocji rozbijały się o kolejne pomysły krążąc w szaleńczym wirze podniecenia. 

Znów razem z Amber w naszej kuchni TU I TAM, po tylu miesiącach - to jak powrót do domu po długiej podróży.

W dodatku w środku czeka na nas wyjątkowo nietypowy bohater. 

Dreszcz przebiega po skórze na dźwięk jego nazwy, nie wspominając o aparycji, która nie budzi nawet odrobiny zachwytu. 

Przed nami wężymord - gruboskórny brzydal powracający do kuchni z krainy zapomnienia.  

Jak się z nim rozprawić? 

Ściągniemy mu zabrudzoną zbroję i ukażemy szlachetne wnętrze.

Wszak ten jegomość to uosobienie dobra. Piękna bestia. 

Niech i Wam ten brzydal podbije serca anielskim charakterem i rozkocha nie tylko niewieście podniebienia. 

A teraz czas na małą opowieść o naszym bohaterze.

Wężymord, czyli inaczej scorzonera, nazywany był przez Rzymian "zimowym szparagiem". Po latach zapomnienia, wężymord przeżywa swój triumfalny powrót. Jako warzywo uprawiany był we Francji od XIII wieku, a wcześniej we Włoszech. Warzywo stało się modne w Europie za sprawą Ludwika XVI, który wierzył w jego zbawienną moc dla żołądka. 

Wężymord należy do roślin koszyczkowych, rosnących dziko w środkowej i południowej Europie. Charakteryzuje go ciemnobrązowa skóra kryjąca biały miąższ zawierający sok mleczny. Korzeń to prawdziwa skarbnica cennych składników - potasu, magnezu, sodu, fosforu, żelaza, karotenu, wapnia i witamin E, B1, B2 i C, a także fruktozy. Dodatkowo,  wzmacnia system odpornościowy i poprawia pracę mózgu. Ze względu na wysoką zawartość cukru owocowego jest idealny dla diabetyków. Już średniowieczne księgi zielarskie zalecają jedzenie wężymordu z solą, masłem i przyprawami, najlepiej jesienią i podczas zimowych miesięcy. 

Najczęściej podaje się wężymord w postaci kremowych zup, gotowany w śmietanie czy też zapiekany w beszamelu. 

Wybrałam inny sposób ufając bezgranicznie doskonałemu smakowi Nigela Slater'a, który proponuje podanie skorzonery z prażonymi pestkami dynii i ziołowym sosem typu pesto, z czosnku, szczypiorku i pietruszki. I cóż mogę powiedzieć? W pierwszej chwili niewiele - zachwyt zawsze odbiera mi mowę. 

Dziś, pisząc ten post kilka dni po smakowej uczcie, nadal mam na podniebieniu cudowne wspomnienie po chrupkim, cytrusowym wężymordzie, któremu bardzo do twarzy z orzechową nutą pestek i rześkim powiewem ziół. Podany na kromce domowego chleba z masłem naprawdę dystansuje wszelkie fikuśne konstrukcje i skomplikowane układy wielkich talerzy maleńkich porcji haute cuisine. 

Podwójne podziękowania dla Amber za wspólne chwile w kuchni i przesłany pocztą wężymord! Zajrzyjcie Kuchennymi drzwiami, jak rozprawiła się z nim Amber!

WĘŻYMORD W ZIOŁOWYM SOSIE Z PRAŻONYMI PESTKAMI DYNI
/przepis autorstwa Nigela Slater'a/ 
na 2-3 porcje

400 g wężymordu 
6 dużych ząbków czosnku
4 łyżki siekanego szczypiorku
spora garść siekanej natki pietruszki
4 łyżki prażonych pestek dynii
ok. 40 g dobrej jakości twardego owczego sera (u mnie manchego)

1 cytryna

oliwa z oliwek

sól/pieprz do smaku

Do rondla nalać ok. 1/2 litra wody i wycisnąć do niej sok z cytryny wrzucając do środka także całą pozostałą skórkę - dzięki temu po obraniu scorzonera nie zbrązowieje. Wężymord umyć, obrać ze skróki, pociąć na kilkucentymetrowe kawałki i wrzucić do zakwaszonej wody z cytryną.

Następnie odsączyć i ugotować w lekko osolonej wodzie do uzyskania efektu al dente.

Czosnek obrać z łupinek i włożyć na mała patelnię z lekko rozgrzaną oliwą. Trzymać na małym ogniu przez ok. 10  minut lub dłużej aż lekko zbrązowieje i będzie bardzo miękki w środku. 

Wraz z oliwą przełożyć ząbki czosnku do blendera dodając posiekany szczypiorek, pietruszkę i połowę prażonych pestek dyni. Zmiksować na niezbyt gładką masę. Doprawić do smaku solą i pieprzem. Wężymord odcedzić, wymieszać z ziołowym sosem i resztą prażonych pestek dyni. Podawać z wiórkami sera manchego. Idealnie smakuje na kromce domowego razowego chleba. 

***

Przepis dodaję do akcji Festiwal Dyni, którego organizatorką jest Bea. 

*  *  *

Dziękuję wszystkim za komentarze pod postem o "Paryskich smakach". Wszystkie powody są wystarczająco ważne, aby pojechać do Paryża. Mnie jednak najbardziej ujęły dwa - krótkie, konkretne i tak bardzo podobne do moich myśli, że nawet przeszło mi przez głowę, że sama je napisałam:)

Książki "Paryskie smaki" powędrują do Praline i Ani Pelc. Czekam na Wasze adresy - piszcie na kucharnia@wp.pl 

Wkrótce kolejna okazje do zdobycia kolejnych wspaniałych książek.