Polentaaaa?! Sii!!

Um. Delfin Um. Pamiętacie tą bajkę? Pytanie powinnam zapewne kierować głównie do osób, które pod koniec lat 70-dziesiątych jako młodsze lub starsze dzieci oglądały wieczorynki. Ale to pytanie zahacza o miniony wiek! Pisząc to czuję się trochę jak dinozaur:) Mam jednak szczerą nadzieję, że nie jestem jedyną przedstawicielką gatunku i ktoś z tamtej epoki czyta ten tekst i też pamięta! Pamiętacie?

Delfin Um to bajka o przyjaźni dwójki dzieci i ich dziadka z delfinem Um. Znaczącą rolę odgrywał też kruk Sebastian, tłumacz języka delfinów. Pamiętacie ten fantastyczny dźwięk jaki wydawał by przywołać Uma? Uwielbiałam go słuchać! Odkąd tylko ta bajka pojawiła się w telewizji, oglądałam każdy odcinek. Później wszystkie powtórki w 5-10-15. Teraz, oprócz zamglonych wspomnień, pozostaje jedynie wizyta na jednym z internetowych portali, by przypomnieć sobie niektóre kadry czy imiona bohaterów. I właśnie uczucie nostalgii po bajkach z dzieciństwa, bajkach bez przemocy, bez potwornych pseudo-bohaterów o nieludzkich twarzach i niczym nie usprawiedliwionej agresji. Dlaczego takie? Kto je wymyśla? Komu i czemu mają służyć? Jak można je oglądać? Jak można pozwalać je oglądać swoim dzieciom, wnukom? 

Nie rozumiem. I pewnie nigdy nie znajdę sensownej odpowiedzi. 

Wyłączam telewizor. Żegnamy się z nim. Bez żalu. 

Nie jest nam potrzebny. 

Nie chcemy być napastowani ogłupiającymi reklamami i zasypywani brutalnymi obrazkami tworzonych przez media sensacji. 

Nie chcemy wsłuchiwać się w przesłodzone rozmowy cukrowych bohaterów mydlanych oper, ani w żenujące potyczki panów w garniturach. 

Nie chcemy, by nasz syn uczył się, że każdą nieżyczliwą osobę należy "zlikwidować", a w najlepszym wypadku uderzyć pięścią. 

Nie dam się oszukać, że zamknięta w kolorowym opakowaniu mieszanka zamieni się w 5 minut w zdrowy i pożywny obiad! 

Nie tęsknimy za telewizją. Mamy wolność nie skażoną kolejną emisją w programie telewizyjnym. Mamy więcej czasu dla siebie.  Mamy tyle fascynujących rozmów. Mamy stosy ciekawych książek. Mamy pewność, że to dobry wybór. 

W bajce o delfinie pojawiał się zawsze statek z rubasznym kapitanem i jego żoną. Kapitan nieodmiennie wołał do żony "Polentaaaaa?!", a ona zawsze odpowiadała wdzięcznym "Siii!". Uwielbiałam ten fragment! Jednak jako dziecko nie miałam pojęcia, że polenta jest do zjedzenia  i, że w takiej postaci także będą ją uwielbiać! Teraz po latach, każda wzmianka o polencie nieodmiennie przywodzi mi na myśl właśnie tą kreskówkę z dzieciństwa. 

Przepis na polentę z pomidorami i mozzarellą a'la pizza  znalazłam w jednej z angielskich książek kucharskich zakupionych niedawno w ... szpermarkecie vel ciucholandzie! (Mam taki wypatrzony, gdzie regularnie "rzucają" książkowy towar.)  Ponieważ hasło polenta zawsze pozytywnie mnie nastraja, wiedziałam, że nie minie dzień, a ja donośnie zawołam z mojej wyspy w kuchni "Polentaaaaa!". Po pierwszej degustacji mam pewność, że w odpowiedzi nie raz usłyszę chóralne "Siiii".

POLENTA Z POMIDORAMI I MOZZARELLĄ

/na 4-6 osób, w zależności od apetytu/

300 g kaszki kukurydzianej 
40 g słodkiej kukurydzy 
2 cebulki dymki
2 spore szczypty oregano
85 g pesto z czerwonych pomidorów
175 g mozzarelli
400 g pomidorków cherry
sól, pieprz do smaku
1-2 ząbki czosnku
świeża rukola
ocet balsamiczny

W garnku zagotować 1 litr wody. Zdjąć z ognia, powoli wsypywać kaszkę kukurydzianą stale mieszając, najlepiej drewnianą łyżką. Ponownie wstawić na ogień i gotować nie przerywając mieszania przez ok. 5 minut, aż kaszka stanie się bardzo gęsta i będzie odchodziła od ścianek garnka.
Zdjąć z ognia, dodać kukurydzę, posiekaną dymkę, oregano, sól, pieprz. Dokładnie wymieszać. Gotową masę przełożyć do wysmarowanego oliwą naczynia do zapiekania o wymiarach 20 x 30 cm.  Rozprowadzić równomiernie i odstawić do wystudzenia (ja ugotowałam kaszkę wieczorem i wstawiłam na noc do lodówki). 

Piekarnik rozgrzać do 200 stopni. Na wystudzonej polencie rozsmarować pesto, ułożyć plastry mozzarelli (ja dodałam także ser rokpol), pokrojone pomidorki, plasterki czosnku. Posypać świeżo zmielonym pieprzem i skropić oliwą. Wstawić do rozgrzanego piekarnika i zapiekać przez 15-20 minut. 
Podawać na ciepło lub na zimno (obie wersje pyszne, choć w upały zdecydowanie polecam tą drugą). Ja dodałam od siebie rukolę i skropiłam polentę octem balsamicznym - smaki idealnie się skomponowały. 

Polecam Wam bardzo polentę w tej wersji lub z innymi ulubionymi przez Was dodatkami. To zdrowe, pożywane i bardzo smaczne danie, które można zjadać na ciepło, na zimno, na obiad, na kolację, przygotować na piknik. 
Równie mocno polecam chociaż wakacyjną rozłąkę z telewizorem - to naprawdę korzystne rozstanie!

* przepis pochodzi z książki Healthy one-dish cooking wydawnictwa Reader's Digest, rok wydania 2006.