Jeden czy dwa? Północ - Południe. Tureckie księżyce.

"Krąg się powiększył. Milczano. Po rzece chodził srebrny dreszcz, po niebie - obłoki. Każda rzecz odmieniała się ciągle. Dach fary raz wyglądał jak ze szkła, raz jak z aksamitu. Miasteczko drzemało wśród swojej zacisznej kotliny, to znów szczerzyło renesansowe attyki w przytomnym i nieprzyjaznym uśmiechu.

Mene odezwała się:

- Księżyc był czerwony, kiedy TAMCI ludzi szli spać. Teraz jest biały. Zupełnie inny. 

Czy też TAMCI wiedzą, jak wygląda biały księżyc?

Jeremi odpowiedział:

- Może w ogóle są dwa księżyce ... Jeden dla TAMTYCH, drugi - tylko dla nas." *

Północ - Południe.

Dwa światy. 

Setki kilometrów.

Tysiące innych spraw. 

A nad tym wszystkim Księżyc. 

Jeden?

Północ.

Tam mieszka.

Nosi w sobie słowa lekkie i piękne jak motyle. 

Wypuszcza je na wolność subtelnie, nieśmiało, jakby to były bańki mydlane, w których ukryła tajemnicę.

Szczęśliwy ten, kto taką bańkę złapie zanim pryśnie.

Szczęśliwe jest Południe, bo ma ich całą kolekcję. 

Południe. 

Pewnego dnia wyrusza na spotkanie Północy. 

Poznaje ją od razu - ciepły uśmiech w laurce cynamonowych piegów. 

To może być tylko Ona. 

Północ z Południem znajdują wspólne słowa, odkrywają te same myśli i są sobie tak samo potrzebne.

Czy widzisz ten sam księżyc?

Czy pokrywa Twoje morze tym samym srebrnym dreszczem, który przeszedł po szumiącej wstążce mojego górskiego strumyka?

A może w ogóle są dwa księżyce . . . 

Jeden dla TAMTYCH, drugi tylko dla nas?

Ten drugi srebrzy się bielą lukru, pod którym chowa najsłodsze wspomnienia z dzieciństwa.

Pachnące niedostępnym rumem i leczącym smutki kakao. 

Ten drugi to uśmiechnięty rogalik ust Babci Pauliny.

Tej z Północy, i tej z Południa.

Tureckie księżyce Babci Pauliny.

Pieczone tylko od święta.

Podkradane ukradkiem przez dziecięce paluszki z nadzieją, że nikt z dorosłych nie zauważy. 

Kakaowa puszystość pełna mielonych orzechów. 

Wilgotna od rumu, który rozgrzewa zmysły i zastyga w grubej warstwie lukru.

Dwa księżyce, dwa światy. 

Dzieciństwo zakradające się w rumowe opary dorosłości.

Dorosłość wędrująca po nitce rumowego zapachu do utraconego dzieciństwa. 

Północ - Południe.

Dwa światy. Dwa księżyce.

Jeden tam wysoko, drugi schwytany w lepkie od lukru palce. 

Tureckie siężyce. 

Historia ich nazwy na zawsze już pozostanie dla Południa tajemnicą, która odeszła wraz z uśmiechem Babci Pauliny. 

Pozostał spisany na kartce przepis, który Południe podarowało Północy. 

W tej samej chwili na niebie Północy i Południa pojawił się ten sam biały księżyc, a za nim kolejny i następne. 

Są smaki, które nie powinny być tajemnicą. 

Teraz i Wy wiecie, jak wyglądają tureckie księżyce, pieczone od święta, gdy Północ spotyka się z Południem.

Występują: 
Północ - Asiejka 
Południe - Anna Maria, czyli ja

Koniecznie wybierzcie się w podróż na Północ, by zobaczyć jak tam (klik) wyglądają tureckie księżyce.

Północna Asiejko! Dziękuję za wszystko:* 

TURECKIE KSIĘŻYCE
/z przepisu Babci Pauliny/ 

15 dag masła
15 dag cukru pudru
5 żółtek
5 białek
5 dag gorzkiego kakao
7 dag mąki
10 dag mielonych orzechów
szczypta soli

Lukier
20 dag cukru pudru
ok. 1-2 kieliszki rumu 

Masło utrzeć na puch z cukrem pudrem. Dodawć stopniowo po jednym żółtku nadal ucierając, a następnie dosypywać stopniowo przesiane kakao i mąkę oraz zmielone orzechy.
W osobnym naczyniu ubić na sztywno pianę z białek ze szczyptą soli i delikatnie wymieszać ją z masą kakaową. Wyłożyć na dużą natłuszczoną lub wyłożoną papierem do pieczenia blachę o wymiarach ok. 25 x 38 cm. Piec ok. 15 minut. 
W tym czasie cukier puder utrzeć z rumem na lukier. Gorące ciasto skropić z wierzchu dodatkowo rumem i jeszcze ciepłe polać z wierzchu lukrem. Gdy lukier zacznie delikatnie się zsiadać, przy pomocy okrągłej foremki lub krawędzią niewielkiego kieliszka wycinać księżyce.

* cytat z opowiadania Dwa księżyce Marii Kuncewiczowej