Knock, knock, knocking on heaven's door... Ile warstw ma niebo?

Atmosfera ma pięć.

Aby trafić do "siódmego nieba" trzeba jeszcze pokonać bliżej nie określoną szóstą warstwę. A potem można już tylko dać się ponieść rozkoszy i rozpływać ze szczęścia.

Lubię ten stan uniesienia, gdy zmysły dryfują wysoko i unosząc mnie z ziemi kołyszą na falach błogiego rozanielenia. Zamykam oczy i daję się ponieść tej fali. Czasami płyniemy w ciszy, innym razem kołyszą nas spokojne dźwięki muzyki. Takt za taktem zrzucam kolejny balast - spadają na ziemię ciężkie ładunki obowiązków i zmartwień, wór napchany po brzegi wszystkimi "muszę", "powinnam", "trzeba". 

Lubię tak płynąć z wiatrem. Gdy jest lekki i ciepły. Głaszcze włosy, chowa się między nimi szepcząc do ucha słowa, na które czekam.

Ale czasami chcę płynąć szybciej. Pędzić i gnać. Chcę, by wiatr był silny i porwisty, by rozkołysał fale i gwałtownie na nich unosił. Podkręcam głośniki. Muzyka budzi adrenalinę, rozpierająca energia porywa do tańca z życiem i pulsuje chęcią na więcej, apetytem na jeszcze, pragnieniem, które trzeba ugasić, by ustąpiło miejsca kolejnemu.

Nasycone zmysły muszę potem odetchnąć. Szukają powrotnej drogi do wyciszenia. Odzyskują równowagę i odprężone znów powoli dryfują w stronę, z której najpierw cichutko, później coraz głośniej i donośniej słychać głos. Pragnienie, by żyć pełnią życia. Łapać chwile, te ciche i te szalone, płynące powoli i gnające bez tchu. Jedna bez drugiej nic nie znaczy. Zebrane razem tworzą mój świat.

W tym świecie smakowanie i delektowanie się jedzeniem jest jednym z moich ulubionych doznań. Ogrzana zupą, rozpalam zmysły jeszcze bardziej. Mam ochotę na ostre curry, na ogień chilli, na rozchodzącą się po ciele przenikliwość imbiru. W wonnych oparach ciepłego posiłku znajduję bezpieczny horyzont. Tu siódme niebo jest już na wyciągnięcie ręki. Teraz trzeba tylko uspokoić rozgrzane zmysły. Gorące fale powoli stygną szykując podniebienie na prawdziwą pieszczotę.

Chrupka skórka karmelu powoli pęka i ustępuję łyżeczce, która z zapowiadającym rozkosz delikatnym trzaskiem zanurza się stopniowo w aksamitnym kremie. Karmel topi się na podniebieniu, krem rozpływa w ustach, a w tym czasie łyżeczka sięga głębiej, tam gdzie zebrała się prawdziwa ambrozja. Płynny karmel, niczym płynne złote, ukryty jak skarb na dnie, cudownie przesiąknięty aromatem kawy. Dopełnia rozkoszy, którą mogłabym przedłużać w nieskończoność.

Do siódmego nieba prowadzą mnie dziś na skróty tylko trzy warstwy: krucha, kremowa i płynna. Wystarczająco rozkoszne, by poszybować w górę i patrzeć na świat unosząc się w chmurach. Nie wierzycie, że można? Spróbujcie, jestem pewna, że wielu z Was oderwie się od ziemi i da się unieść wysoko. Pamiętajcie, że przedtem trzeba koniecznie zastukać ... łyżeczką w karmel. Tylko wtedy siódme niebo stanie przed Wami otworem:)

Ten niebiański deser, o nazwie czarki z kremem karmelowo-kawowym znalazłam w książce Michela Roux pt. Jajka. Na widok karmelowej skorupki, jak zawsze na widok karmelu, postradałam zmysły. Ale jak to czasem  z zakochaniem bywa, musiało upłynąć sporo czasu zanim w pewne niedzielne popołudnie zrozumiałam, że to ten jeden, jedyny deser, na jaki mam właśnie ochotę. Po raz kolejny przekonałam się, że miłości nie wolno odkładać na później, zwłaszcza jeśli to miłość do kawy i karmelu. 

Przepis właściwie kieruje deser w stronę creme caramel (moją wersję tego deseru pokazywałam tu  - klik). Jeśli jednak po upieczeniu i schłodzeniu pozostawimy go w pucharkach, posypiemy z wierzchu cukrem i skarmelizujemy (przy pomocy palnika), uzyskany rozkoszną wersję brulee, z tą przewagą, że w tym deserze na dnie czeka jeszcze płynny karmel. To taka kremowa wersja kawy, zamiast kożuszka aksamitnej cremy, na wierzchu czeka skorupka karmelu, a z dna spijamy to co najlepsze.

CZARKI Z KREMEM KARMELOWO-KAWOWYM W WERSJI BRULEE, CZYLI KAWOWY CREME BRULEE

/przepis cytuję za M. Roux, porcja na 6 czarek/

180 g drobnego cukru

250 ml mleka

100 ml śmietany kremówki

15-25 g najlepszej jakości kawy

3 jajka

2 żółtka

40 g brązowego cukru do karmelizacji

Przygotować sześć czarek o pojemności ok. 120 ml. Do rondelka z grubym dnem wsypać 100 g cukru, podgrzewać na średnim ogniu aż się rozpuści i nabierze jasno-karmelowego koloru. Natychmiast zdjąć z ognia i przelać do czarek, obracając nimi tak, by gorący karmel osiadł na ściankach. Trzeba to robić bardzo szybko i sprawnie, bo karmel szybko twardnieje. Jeśli nie uda Wam się za jednym razem, ustawcie ponownie rondel na małym ogień, po chwili karmel znów stanie się płynny (nie trzymajcie jednak zbyt długo, bo równie szybko się przypala!). 

Piekarnik rozgrzać do temperatury 120 stopni. W tym czasie w drugim rondelku połączyć mleko, śmietanę, kawę i 50 g cukru. Doprowadzić do wrzenia na małym ogniu stale mieszając, by kawa się rozpuściła. W misce roztrzepać jajka, żółtka i pozostałe 50 g cukru. Do tak powstałej masy jajecznej przelać gorące mleko z kawą, cały czas mieszając przy pomocy trzepaczki. 

Masę przelać do czarek z karmelem i wstawić do głębokiego żaroodpornego naczynia wypełnionego gorącą wodą sięgającą do połowy czarek. Piec przez ok. 45 minut. Deser jest gotowy, kiedy włożony do środka czubek ostrego noża po wyjęciu jest czysty. Po wyjęciu z piekarnika krem całkowicie ostudzić, a następnie włożyć na kilka godzin (lub na całą noc do lodówki). Przed podaniem posypać z wierzchu brązowym cukrem i przy  pomocy palnika skarmelizować. 

Jeśli nie macie palnika lub wolicie wersję a'la creme caramel, możecie wyjąć deser na talerzyki, wówczas karmel sam wypłynie ze środka.