Ciasto na smutki. I niech zrobi się różowo!

Wy też tak macie?

Pewnie tak...

Pobudka, włosy splątane ostatnimi minutami snu.

Kawa, mleko, słowa zmieszane nad śniadaniem.

Całus jeden, drugi; dłonie uniesione na "do widzenia" ...

I rozstaj dróg, z którego ruszymy na spotkanie. 

Z nowym dniem.

To zwykle wyprawa w nieznane.

Rzadko mamy ze sobą mapę, choć często znamy trasę, a jednak...

A jednak tak łatwo się zgubić. 

Czy ktoś zmienia znaki?

Czy może czasem widzimy  mniej?

Albo nie rozpoznajemy?

A może zwodzi nas rutyna, brawura, pewność siebie...

A może po prostu nigdy nie można przejść tej samej trasy w ten sam sposób.

Dziś się zgubiłam. 

Z początku trasa wiodła szlakiem, któremu ufam - kawa, uśmiech, pogodne objęcie poranka. 

Ale za pierwszym zakrętem wszystko poszło nie tak, jak chciałam. 

Zamiast słońca, przeszywający wiatr.

Za nim nadeszły chmury, ponure, przytłaczające, zasłaniające uśmiech.

I czarne niebo zapłakało ulewą, a potem zmieniło ją w grad.

I nie miałam parasola.

I nie było gdzie się schronić.

I zimne strumienie zdawały się kpić z mojej bezradności. 

I uciekając przed nimi zgubiłam cały zapas uśmiechów, który zwykle noszę ze sobą. 

I właśnie wtedy spotkałam kogoś, kto też zgubił uśmiech, a może nigdy go nie miał.... 

Dziwnym zbiegiem okoliczności spotkały się też nasze słowa. 

Nie były miłe. Były ponure, ciężkie i bolały tak samo jak kule gradu... 

Uciekając od słów spotkałam strach. 

Taki, który ma wielkie oczy, bo widzi coś czego nie można powstrzymać. 

A to dzieje się zaraz obok. 

Pisk opon, zgrzyt stali, krzyk, bicie serca, nie jednego, wielu...

Przyspieszam kroku.

Chcę uciec.

Jak najszybciej.

Osuszyć, otrząsnąć, zapomnieć. 

I  poszukać kolorów.  

Niech mnie ogrzeją. Tak jak filiżanka kawy i porcja ciasta.

Najprostszego. Domowego. 

Otula smakiem czekolady, niesie wspomnienie lata.

Tak zwyczajnie i po prostu przepędza smutki. 

Przysiadam obok  moich ulubionych bladoróżowych hortensji.

Może uda się zatrzymać ten róż w oczach i od jutra znów patrzeć na świat przez różowe okulary?

I już się nie zgubić.

I zapomnieć, że to nie był dobry dzień.

I koniecznie, bez względu na dzień, nastrój i pogodę pamiętać o różowym obowiązku!  

To jeden z warunków, by dni jakie na nas czekają, nigdy się nie zaplątały na dobre ....

RÓŻOWY TYDZIEŃ - niech trwa przez cały rok ...

CIASTO CZEKOLADOWE Z JABŁKAMI I MALINAMI - NA SMUTKI I NA DESZCZOWE DNI

125 g masła

1 filiżanka cukru, najlpiej ciemnego

250 g kwaśnej śmietany

3 jajka

1,5 filiżanki mąki

1,5 łyżeczki proszku do pieczenia

1,5 szklanki kakao

kilka jabłek

garść malin (mogą być mrożone)

Masło utrzeć z cukrem na białą, puszystą masę. Dodać śmietanę i kolejno po jednym jajku. Gdy wszystko się połączy dosypywać stopniowo mąkę zmieszaną z proszkiem do pieczenia i kakao.  Formę do pieczenia natłuścić lub wyłożyć papierem do pieczenia.

Gotową masę przelać do formy. Piekarnik rozgrzać do temperatury 180 stopni.

Jabłka obrać i pokroić na cząstki. Układać na wierzchu ciasta. Między jabłkami rozłożyć maliny.

Wstawić do nagrzanego piekarnika i piec przez. ok. 40-50 minut, do momentu aż przejdzie pozytywnie test "suchego patyczka".

Ciasto w smaku bardzo, bardzo przypomina brownie -  jest wilgotne, mocno czekoladowe, ale nie ciężkie. Dodatek jabłek i malin dodaje mu rześkości.

Idealne na małe i duże smuteczki.