Kilka dni. Kruche. O smaku chałwy.

PIĄTEK:

Poranek w bibliotece, jak zawsze przed weekendem. 

Jesienny spacer ze szkoły z Synkiem, żeby wymienić jeszcze najwięcej słów, uśmiechów, spojrzeń. 

W domu czeka walizka.

Łapczywie otwarta na wszystko co do niej wkładam.

Szykuję miejsce na piernik, ten rodzinny, z historią. 

Starannie owinięty w pergamin pojedzie ze mną daleko, by Ktoś bardzo odległy stał się najbliższy.

Późne popołudnie.

Gorąca linia telefonów.

Wyścig z czasem.

Walka z komunikacją.

Dreszcz emocji, rozgoryczenie, złość. 

Pościg na miarę dobrego filmu akcji. 

Bez powodzenia. 

Do mnie i do mojej walizki nie dołączy Ktoś, z kim tak dobrze się podróżuje. 

Noc.

Zajadam smutek wielką porcją chałwy. 

SOBOTA:

Długo przed świtem odległe Miasto jeszcze śpi. Wita mnie mgłą, deszczem i ponurym mrokiem.

Koła zaspanej walizki stukoczą samotnie po pustych ulicach.

Mijam niewyspanych taksówkarzy i błądzącego kota.

Dopiero w hotelu przypominam sobie znaczenie ciepła. 

Zapadam się w miękkim łóżku.
Parę godzin, a miasto i ja budzimy się w lepszym nastroju. 

Pierwsze promienie słońca i pierwsze uśmiechy.

Znajome twarze i te zupełnie nowe, coraz więcej uśmiechów, słów, radości. 

Najwięcej wtedy, gdy spotykam te Wyjątkowe Osoby. 

To właśnie One zamieniają te dni w czas-nie-do-zapomnienia.

Dużo rozmów. Słów. Mądrych i nie.

Prawd i kłamstw.

Przerysowań i stereotypów.

Rozważań.

Odkryć.

Zachwytów.

Dużo emocji.

Sobota o smaku piernika i nocnej pizzy.

Pełna dźwięków niezwykłej muzyki.

Prostych i szczerych słów.

Sobota. Dobry dzień. 

NIEDZIELA:

Nareszcie się wysypiam.

Nie daję się ponieść porannej gonitwie, by zdążyć tu i tam. 

Długie i leniwe śniadanie.

Obiecany samej sobie spacer do ukochanych miejsc Miasta. 

Poranny rześki chłód.

Miejskie migawki.

Ciepło mijanych kawiarni.

Kłótnie mew.

Bruk ukochanej uliczki. 

Zagadanie w tramwaju. Pogubienie przystanków.

Rozmowy, uśmiechy, postanowienia.

Żal rozstania zmieszany z radością powrotu. 

Nocna podróż pociągiem.

Kolejna chałwa.

PONIEDZIAŁEK:

Zmęczenie, radość, pocałunki, uściski. 

Wielkie litery powitania wypisane niebieską kredą przed wejściem do domu.

Kawa. Dużo kawy.

Popołudniowe rozmowy przerywane natarczywym, niepokojącym wyciem syren. 

WTOREK:

Wizyta w Budynku. Czekam na R. 

W jednej z sal miejscowa wokalistka udziela lekcji śpiewu. 

Słyszę młody, donośny głos " Uparcie i skrycie, och życie kocham cię, kocham cię nad życie...".

Ciało przeszywa dreszcz. Głos jest mocny. Niesie się echem po korytarzu i piętrach. 

Wygania obojętność.

Przychodzi R. Zdyszana.

Już czytam z twarzy. Przeczuwam, że...

... syreny.

Spłonął dom przyjaciół.

Nie ma nic. 

Nic. 

Nie ma najważniejszego - zbioru ponad kilku tysięcy książek, które błądziły z Nimi przez lata po Polsce, by w końcu znaleźć swój dom, tu, gdzie już go nie ma....

...nie ma.

Ciszę, upartą i bezradną, przerywa ten sam głos "Uparcie i skrycie, och życie kocham cię, kocham cię nad życie".

Czy to przypadek?

Chcę wrócić do domu. Już, teraz. 

W głowie dudnią te same słowa - życie, życie...

Co w nim ważne, ulotne, co przynosi pocieszenie, co pomaga...

Wszędzie szukam chałwy. Trywialne? 

Może i tak. Ale ja muszę ugryźć życie. Poczuć, że jest namacalne, czasem gorzkie, czasem za słodkie, ale moje. 

Poczuć, że może mieć smak, który przepędza smutek i bezradność. 

Nie mam już chałwy. 

Piekę ciastka, które mają jej smak.

Takie kruche pocieszenie. 

Kilka dni mojego życia, pełne zwykłych i niezwykłych chwil. Teraz wiem, że każda jest ważna.

CIASTECZKA Z TAHINI

1/2 szklanki tahini
100 g masła
1/2 szklanki cukru (w tym 2 łyżeczki cukru z wanilią)
2 szklanki mąki
opcjonalnie 1 łyżka zmielonej kawy
lub garść maku

Masło utrzeć z cukrem i tahini, dodać mąkę wymieszaną z przyprawami - jeśli ich używacie (ja tym razem postawiłam jedynie na smak chałwy), zagnieść ciasto. Formować lekko spłaszczone kulki wielkości orzecha włoskiego.

Ja do formowania użyłam specjalnej drewnianej foremki.  Piec 13 min. w temperaturze 170 stopni - ciasteczka nie powinny się zezłocić, gdy tylko zaczną pękać są dobre.  

* przepis znaleziony u Moniki i Ali - pozdrowienia Dziewczyny:)