Antoś, marzenia i prośba.

Marzenia...

Kto ich nie ma?

Mam je ja, i masz je Ty.

Gdy byłam mała marzyłam, by zostać żoną kosmonauty.

Potem bardzo chciałam nauczyć się płynnie angielskiego.

Zdać na studia. 

Zakochać się od pierwszego wejrzenia.

Wrócić jak najszybciej zza wielkiej wody do mojej Miłości, tej od pierwszego wejrzenia.

Marzyłam, by w dniu naszego ślubu kucharz pamiętał o moich wskazówkach, a nuty Madredeus brzmiały równie pięknie, jak wówczas gdy....

Gdy spełniły się te wszystkie marzenia, zaczęło kiełkować kolejne.

Najpierw było myślą.

Później dojrzewało i rosło, jak ziarenko. Pod sercem. 

Przyniosło z sobą setki marzeń i równie wiele obaw, które szczęśliwie Go nie dosięgły. 

Dziś ma prawie 11 lat i marzy, by zostać konstruktorem w fabryce LEGO. 

*  *  *

Nie wiem o czym marzyli Rodzice Antosia, gdy byli jeszcze dziećmi, ale znam dokładnie ich marzenia teraz, gdy od dwóch lat codziennie ich myśli biegną wyłącznie w jedną stronę.

Wiem, jak wiele poświęcili i jak wiele są w stanie oddać dla swojego Synka. 

Podziwiam ich. 

Za siłę, wiarę, uśmiech, cierpliwość, nadzieję i za to wszystko czego pewnie nigdy nie zrozumie ktoś, 

kto nie dostał od życia tak trudnego wyzwania. 

A Antoś?

Kto wie o czym marzy?

Czy kiedyś będzie w stanie opowiedzieć o swoich marzeniach Rodzicom? 

Wiem, że Oni marzą o tym najbardziej na świecie.

Jestem ciocią Antosia. 

Jedną z tych wielu osób, która otacza Go niezliczoną ilością ciepłych słów i morzem miłości. 

To jednak nie wystarczy. 

Potrzeba znacznie więcej, by choć maleńka część marzenia o zdrowiu Antosia stała się możliwa. 

Jeśli jest wśród Was ktoś, kto zechce pomóc zrealizować to marzenie, bardzo dziękuję! 

Marzenia są przecież po to, by je spełniać...