Ciepło - zimno. Lato - chłodnik. Arbuzowo-pomidorowy.

Ciepło, cieplej, gorąco...

Zimno, zimniej, lodowato...

W prawo, w lewo, do tyłu, na wprost....

Chodzisz i szukasz bez mapy, za to z kompasem ze słów i nawigacją ukrytą głęboko w sercu.

Drażnią Cię te skoki temperatur.

Raz już gorąco, już prawie, prawie....

I znów fala chłodu zalewa euforię i zmienia ją w łzawe sople.

I znów się cofasz, z nadzieją na ciepło.

Niepewnym krokiem, jak w zwolnionym filmie, trochę jak surfer próbując uchwycić falę, kołyszesz się na boki.

Chwytasz się nadziei rozpostartej jak żagiel i czekasz na wiatr.

Aż zawieje i nadmie ten żagiel porywistym okrzykiem szczęścia.
Wtedy już się nie dasz zmylić.

Gnany przekonaniem obierasz zwycięski kurs nie gubiąc kierunku. 

Tak, tym razem bezbłędnie trafiasz do celu. 

Czujesz się zwycięzcą.

Super-bohaterem.

Możesz wszystko.

Znalazłeś to czego szukałeś, co przed Tobą ukryto. 

Masz swoją nagrodę. 

Pokonałeś dla niej paraliżujące zimno, nie poddałeś się, gdy gorąco odbierało rozsądek i na widnokręgu malowało kolejną fatamorganę. 

Jest.

Twoja.

Już jej nie nie spuścisz z oka.

Nie pozwolisz upchać pod stertą nabrzmiałych sennymi marzeniami poduszek ani na dnie upchanej od zakurzonych wspomnień szuflady. 

Ta chwila jest Twoja.

Tylko Twoja.

To na nią czekałeś i oddasz jej wszystko co masz.

A nie musisz mieć wiele. 

Wystarczy świadomość i pewność, że to tu i teraz,

że złapałeś życie i jest takie, jak na slajdach, które gromadziłeś w wyobraźni. 

Nie! Tu i teraz jest jeszcze piękniejsze!

Jest prawdziwe.
Spijasz je łapczywie marząc, by kielich był bez dna, które prędzej czy później i tak spojrzy Ci w oczy...

Ale teraz o tym nie myślisz.

Teraz smakujesz szczęście.

Pierwsze kęsy łapczywie, zachłannie. Później już wolniej, delektując się każdą porcją tak, by nakarmić pamięć do syta. 

Musi starczyć na ten czas, gdy znów Cię wciągną do zabawy w ciepło-zimno.

Ciepło, cieplej, gorąco.

Lato.

Chwile szczęścia przeplatane płaczem deszczu. 

Ciepło, cieplej, gorąco. 

To czego szukasz jest chłodne i rześkie.

Ma smak dojrzałego w słońcu arbuza, któremu wtóruje słodycz lipcowych pomidorów i jędrny miąższ zielonych ogórków. 

Słodko-słony.

Miętowy.

Orzeźwiający.

Tak. Chłodnik arbuzowo-pomidorowy jest tym czego szukałeś. 

Spijasz go łapczywie marząc, by talerz był bez dna.

Ta chwila jest Twoja. Tylko Twoja.

Znalazłeś to czego szukałeś.

Smakujesz szczęście.

CHŁODNIK ARBUZOWO-POMIDOROWY 

1/2 kg pomidorów

1,5 kg miąższu z arbuza (bez pestek)

1 duży zielony ogórek

garść świeżych listków mięty

ser feta 

4-5 łyżek oliwy z oliwek

sok z cytryny do smaku

szczypta soli

Pomidory i wypestkowanego arbuza pokroić na kawałki. Ogórek obrać ze skórki i także pokroić. Wrzucić do blendera, dodać oliwę, część listków mięty i zmiksować - w zależności od upodobań można miksować na gładką masę, ja zostawiłam część kawałków, aby zapewnić sobie przyjemność chrupania.. Doprawić do smaku sokiem z cytryny i szczyptą soli.  Jeśli arbuz i pomidory nie były wcześniej schłodzone, przełożyć do lodówki. W przeciwnym wypadku podawać od razu posypując z wierzchu serem feta i resztą posiekanych listków mięty. Boskie!

*przepis na chłodnik pochodzi z tej strony - klik